Page 11 - berlin

Berlin... ένα οδοιπορικό

«Είναι φτηνό το ενοίκιο. Μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα
κουτσά στραβά...».

Η Νίνα με κοιτάζει με το διαπεραστικό της βλέμμα. Τα
χαρακτηριστικά του προσώπου της θυμίζουν έντονα την
αθωότητα που κοντράρει σαν αρνητικό φιλμ την αγωνία
των ματιών της.

«Ο πατέρας της έρχεται δύο φορές το μήνα για τρεις
ώρες. Της λείπει της Λίζας ο Στέφαν, αλλά... δεν μπορώ να
τον πιέσω, αυτός ξέρει. Η αδερφή μου με βοηθά, να κάνω
έστω και για λίγο κάτι για μένα. H αδερφή μου, όχι αυτή
που μένει εδώ.. στην ίδια πολυκατοικία, αυτή δεν έχει ποτέ

χρόνο, πάνε μήνες τώρα που δεν έχουμε ειδωθεί, η άλλη
εννοώ, έχει σταθεί πολύ κοντά μου τα τελευταία χρόνια...».

Άνοιξε κόκκινο κρασί και μας σερβίρισε κοτόπουλο με
πατάτες στο φούρνο. Η μικρή έκανε πως μαγείρευε με τις
κουτάλες και τις κατσαρόλες.

«Γνώρισα πρόσφατα κάποιον που είναι παντρεμένος δε-
καπέντε χρόνια κι έχει δύο παιδιά. Εδώ και πέντε χρόνια
δεν έχει ανταλλάξει με τη γυναίκα του ούτε μια κουβέντα.
Εκείνη κοιμάται αλλού και δουλεύει όλη μέρα. Το βράδυ
έρχεται, βλέπει τα παιδιά και φεύγει. Ξέρεις ποιο είναι το
παράδοξο σ΄ αυτή την ιστορία; Κανένας τους δεν έχει τη

δύναμη να θέσει ένα οριστικό τέλος». Βάζουμε ν΄ ακού-
σουμε Καραϊνδρου. Η Λίζα κοιμάται στην αγκαλιά της.
Σκοτάδι.

Σκοτάδι.

Σκοτάδι.

Σκοτάδι.

Η προδοσία είναι αυτή που αναγκάζει τον άνθρωπο να
στραφεί προς τον εαυτό του. Να έρθει αντιμέτωπος με τον
εαυτό του και να πάψει να ζει με άγνωστους αντικατοπτρι-
σμούς.

7