Page 10 - berlin

Berlin... ένα οδοιπορικό

στιβάλ, κάδοι απορριμμάτων, η νεαρή κοπέλα με το σκύλο
της ανεβαίνουν τις εξωτερικές σιδερένιες σκάλες του κτι-
ρίου. Φτάνω σε μια ανοιχτή πόρτα, διαβάζω στην ταμπελί-
τσα της εισόδου: εδώ έζησε η Άννα Φρανκ. Κάποιοι έχουν
αφήσει στην είσοδο μερικά λουλούδια. Πρωινές δροσο-
σταλιές ακόμα στα κάγκελα. Η Άννα Φρανκ. Το κοριτσά-

κι που στο ημερολόγιο της ξετύλιγε τον τρόμο της. Για να
μην φοβάται. Ο τρόμος είναι κουβάρι, βαριά σφαίρα. Σαν
να σου έχουν ρίξει στο στομάχι ένα σιδερένιο στρογγυλό
αβγό. Ο φόβος είναι μια επινόηση.

... το απόγευμα στο σπίτι της Νίνας. Η τετράχρονη Λίζα
θέλει να παίξουμε.

«Ξέρεις, πίσω από την πόρτα υπάρχει ένα λιοντάρι». Η
μικρή μπαίνει εύκολα στο κόλπο, βρισκόμαστε μπουσου-
λώντας στο σαλόνι, μ΄ ένα φακό στο χέρι, κυνηγώντας

το άγριο χαιτοφόρο αιλουροειδές. Ο Πέτρος και ο Παύ-
λος, οι δύο μεγάλοι γάτοι, μ΄ ένα άλμα από το ξέστρωτο
κρεβάτι ορμούν κοντά μας. Τρέχουμε στην προστασία της
Νίνας. «Μοναχική πόλη. Κάποτε δεν το ένιωθες τόσο έντο-
να. Υπήρχε κάτι το εξωτικό. Το νησί που δεν είχε θάλασ-
σα. Όλος ο πλανήτης ενδιαφερόταν για το πως ζούσες...
Τώρα... τίποτα».

Οι τοίχοι διακοσμημένοι με μικρά καδράκια. Ζωγρα-
φιές της Λίζας στο χολ, τα παπούτσια στο διάδρομο, σε

μια σειρά, ο κάθε τοίχος βαμμένος διαφορετικό χρώμα,
ένα συνοθύλευμα αισθήσεων ξεδιπλωμένο σε κάθε από-
χρωση. Το σαλόνι με ξύλινα έπιπλα, αλουστράριστα. Το
γραφείο γεμάτο χαρτιά, βιβλία, έναν χαλασμένο εκτυπωτή,
«ποιος να τον φτιάξει...πάνε μήνες τώρα», το κομπιούτερ,
«ίσα ίσα να γράφω», ένα ραδιοφωνάκι, «τηλεόραση δεν
έχουμε. Eξάλλου τι να δεις... όλο βλακείες. Προτιμώ να

διαβάζω με τη Λίζα», φωτογραφίες αναρτημένες πρόχει-
ρες στο περβάζι με τα λουλούδια. Κοιτάζω από το παράθυ-
ρο το φωταγωγό, τον κήπο στο μικρό ξέφωτο, μικρή όαση
ενάντια στο τσιμέντο.

6