Page 8 - berlin
P. 8

Berlin... ένα οδοιπορικό



                Potsdamer Platz εκδικείται το σκοτεινό παρελθόν της, το
                στίγμα του ναζισμού. Επιδιώκει να περάσει μέσα από αυτά
                τα κτίρια το μήνυμα πως όσο διαφορετικοί και να είμαστε
                παραμένουμε ίδιοι.

                   Alexader Platz, κάτω από τον πύργο ραδιοτηλεοπτικών
                επικοινωνιών. Ένας φάρος στη μέση του πουθενά. Τερά-

                στιο καρφί καρφωμένο σ΄ αυτή την παγωμένη γη για να την
                κρατήσει μακριά από τον ήλιο. Πίσω από το σταθμό με την
                τσίγκινη κυρτή στέγη απλώνεται το δάσος των γερανών.
                Ένας εργάτης τρώει σάντουιτς σε μια οριζόντια σιδερέ-
                νια κολώνα. Από αυτή την απόσταση μοιάζει με σπουργίτι.
                Τρένα πηγαινοέρχονται, το καθένα διαφορετικό χρώμα,
                πάνω κάτω, ενώ πίσω μου το τραμ ανάμεσα στην πρόχειρη

                κιτς αρχιτεκτονική δεκαετίας ΄70. Η πλατεία γεμάτη κόσμο,
                οι περισσότεροι βιαστικοί. Μερικοί άστεγοι πίνουν μπύρα
                κάτω από το υπόστεγο, βρομάει κάτουρο. Τα μαγαζάκια
                πουλάνε οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς: κεριά, ζαχαρω-
                τά, κέρματα της ανατολικής Γερμανίας, πίνακες, άλμπουμ

                με φωτογραφίες, μεταχειρισμένα παπούτσια, ομπρέλες.
                Βιβλία. Ανοίγω ένα στην τύχη. Daphne Du Maurier, «Der
                Sündenbock». Für Marty 14.07.1960. Ποιος να είναι ο
                Μάρτυ; Και ποιος εκείνος που του το έκανε δώρο 44 χρό-
                νια πριν; Να ζει άραγε; Οι γραμμένες σελίδες δεν μπορούν
                να αποκαλύψουν το μυστικό της αφιέρωσης. Το άλμπουμ

                με τις φωτογραφίες. Ξεφυλλίζω. 1912. Έξω από το Μπο-
                τάνισε Γκάρντεν. Φίλλιπ, Μαρία και η μικρή Τζένη. Στην
                άλλη σελίδα. Κάιζερ Νταμ. Όττο και Νίνα. 1918. Αν υπο-
                λογίζω σωστά, πρέπει να είναι όλοι τους νεκροί. Κι εγώ, να
                βρίσκομαι στο πιο πολυσύχναστο δρόμο της πρωτεύουσας,

                κοιτώντας τα πρόσωπά τους, σφραγισμένα πίσω από το
                προστατευτικό πλαστικό. Χαμογελαστοί, ξένοιαστοι, νέοι.
                   Durs Grünbein:

                   κι αυτό το πηγούνι, που κάποτε βλέπεις στον καθρέφτη
                   θα το βρει κάποιος κάποτε, και το σαγόνι κιόλας,
                   ανάμεσα σε άλλα κόκαλα. Σήμερα αξύριστο ακόμη,

                4
   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13