Page 13 - berlin

Berlin... ένα οδοιπορικό

ον συνείδησης, καταλήγοντας πως «η πρώτη μας εμπειρία
είναι μια απώλεια».

Admiral Straße, κατευθύνομαι προς το μονόδρομο με
τα παλιά κτίρια και τις ακακίες στην άκρη του δρόμου. Κά-
ποια παιδιά κρατώντας φακούς με σημαδεύουν, κοιτάζω
ξαφνιασμένος κι εξαφανίζονται σ΄ ένα εγκαταλελειμμένο

σπίτι. Λίγο πιο κάτω τα βλέπω ξανά στον ακάλυπτο κάτω
από την κίτρινη πολυκατοικία. Στη βεράντα η νεαρή μελα-
ψή γυναίκα έχοντας το κεφάλι της τυλιγμένο με μαντίλα τα
προστάζει με φωνές σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω.
Στη βεράντα επικρατεί ένα χάος από αντικείμενα: σίδερα,
κατσαρόλες, δύο παιδικά αυτοκινητάκια, ντουλάπες, ένα
κομοδίνο. Στο βάθος, πίσω από τη κουρτίνα, η σκιά ενός

άντρα πηγαινοέρχεται πέρα δώθε στο δωμάτιο.

«Τα γκέτο», επισημαίνει ο Κώστας, φίλος από παλιά που
επισκέπτομαι πάντα όταν έρχομαι στο Βερολίνο. Έχει εστι-
ατόριο σ΄ ένα στενό του Kreuzberg.

«Η περιοχή κάποτε ήταν στέκι αστών. Το κράτος όμως
έχτισε αυτές τις πολυκατοικίες που βλέπεις για να πετάξει
όλη την ανθρώπινη σαβούρα του Βερολίνου, κάτι σαν εκ-
καθάριση... οι Άραβες και οι Πακιστανοί ήταν ένα πρό-

βλημα για την εικόνα της πόλης. Το αποτέλεσμα ήταν να
φύγουν οι αστοί, να μετακομίσουν σε διπλανά, πιο ευκατά-
στατα κέντρα και να έρθουν εδώ μετανάστες από φτωχές
χώρες, τύποι του περιθωρίου».

«Μια πληθυσμιακή μετακίνηση που άλλαξε και την εικόνα
του μαγαζιού», αναφέρει ο Τίμος, αδερφός του Κώστα.

Η γυναίκα του Κώστα, η Χριστίνα, φέρνει μεζεδάκια κι
ανοίγει ένα μπουκάλι λευκό κρασί. «Άντε, στην υγεία μας»,
προσφωνεί και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια. Ακούγεται ένα
τραγούδι του Μάνου Λοίζου, «πρόσφατα το αγόρασα, εί-

ναι ένας δίσκος που αγαπήθηκε από τους θαμώνες, βλέπεις
ξεφεύγουμε λίγο από το καθιερωμένο, το μαγαζί έχει μια
πρωτοποριακή παράδοση, οφείλουμε να τη διατηρήσουμε.

9