Page 18 - berlin
P. 18
Berlin... ένα οδοιπορικό
«Αυτή η πόλη δεν έχει βρει το ρυθμό της. Κάτι σαν ανα-
βρασμός. Δεν ξέρω ακριβώς να σου περιγράψω τι αισθά-
νομαι... είναι η ατμόσφαιρα, η κίνηση, το βλέμμα των αν-
θρώπων.»
«Έχω την εντύπωση πως μάλλον είναι το σκοτάδι».
«Ποιο;»
«Το σκοτάδι που βλέπω στα μάτια τους. Αντικατοπτρί-
ζεται ο ουρανός στα μάτια τους. Μη γελάς, δεν κάνω πλά-
κα. Κοίτα έξω το μουντό αυτό τοπίο. Παρατήρησε τα μάτια
τους. Είναι προσηλωμένα σε κάτι το ανεξήγητο, το τραγικό.
Ναι. Το βρήκα. Οι Βερολινέζοι είναι τραγικός λαός. Έχουν
ζήσει καταστάσεις που εμείς δεν μπορούμε να φανταστού-
με. Σκέψου το κέντρο της Αθήνας μ΄ ένα τεράστιο τσιμε-
ντένιο φράχτη να κόβει την πόλη στη μέση. Πρόσθεσε τις
καιρικές συνθήκες του Βορρά, υγρασία, βροχή, χιόνι. Θα
μεγάλωνες φυσιολογικά;»
«Μου θύμισες το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκρας.
Το διαπεραστικό βλέμμα του πιτσιρικά στη ζωή των ενηλί-
κων, την απογοήτευση του».
Η μητέρα με το παιδάκι της στέκεται απέναντι μας. Του
βάζει το κασκόλ, του φορά γάντια, περνάνε απέναντι στη
στάση του μετρό. Ακίνητοι, αμίλητοι, κοιτώντας, μάνα και
παιδί, αόριστα στο βάθος, που; Κρατώντας ο ένας το χέρι
του άλλου, αγαλματίδια στην ομίχλη.
«Η καθημερινότητα...»
«Το δηλητήριο της καθημερινότητας».
«Η εποχή του αντί – μύθου».
«Η ποπ πραγματικότητα».
«Σας έχτισα μια πόλη με κουρέλια, εγώ. Henri Michaux».
«Να σου διαβάσω;»
14
