Page 27 - mag91
P. 27

της Μαριάννας Κουμαριανού











               περάσει. Ανατρέχω στις δυσκολίες, στο                 Είναι που νιώθεις τη ζωή πιο δυνατή
               μούδιασμα, την ανασφάλεια που τα κα-                  από κάθε άλλο. Και βλέπεις ανθρώ-

               ταιγιστικά δεδομένα έφερναν μέρα με                   πους  να  παλεύουν  για  αυτή  με  όλη
               τη μέρα. Το πιο σίγουρο ήταν το άγνω-                 τους δύναμη και το πάθος. Κι αναρω-
               στο. Ίσως και ο κίνδυνος. Το επικίνδυ-                τιέσαι, θα μπορούσε αυτή η δύναμη

               νο. Μια πραγματικότητα που δύσκολα                    να φανερωθεί αλλιώς; Και είναι τόσο
               αναγνώριζες κάτι γνώριμο ή γνωστό.                    παράδοξο να ανακαλύπτεις το μεγα-

               Όλα άγνωστα και καινούργια.                           λείο της δύναμης και το μεγαλείο της
               Μέσα  σε  αυτά  τα άγνωστα  είδα  και                 καλοσύνης των ανθρώπων μέσα από

               ένιωσα ανθρώπους γύρω. Βρεθήκα-                       τα δύσκολα. Φέρνει ευγνωμοσύνη και
               με όλοι μαζί (το μαζί είναι που έχει την              ασφάλεια. Είναι η φωνή που ψιθυρί-
               αξία) σε αυτό το καινούργιο και αλλιώ-                ζει ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι και

               τικο. Ξανάνιωσα κοντά ανθρώπους                       ανθρωπιά. Κι ότι ακόμα μπορούμε να
               που είχα καιρό να μιλήσω καρδιακά.                    ελπίζουμε και να “δουλεύουμε” για το
               Φάνηκε  να  γίνεται  κοινός  στόχος  το               καλό.

               πώς θα βγούμε από όλο αυτό, όλοι                      Και να, παρ’ όλες τις δυσκολίες από
               μαζί, με τις λιγότερες απώλειες. Κάπο-                αυτά παίρνω κουράγιο και δεν απελπί-                       27

               τε άκουγα που έλεγαν ότι η ζωή ανθί-                  ζομαι. Ή μες την απελπισία, που κι αυτή
               ζει και μέσα από τα ερείπια και έβλεπα                ανθρώπινη είναι ώρες ώρες, βρίσκω
               λουλουδάκια στην άκρη του δρόμου                      μια ηλιαχτίδα φως που όποτε το αφή-

               στις χαραμάδες που άφηνε το τσιμέντο                  νω να μπει, έρχεται με ορμή και κατα-
               και οι πλάκες.                                        κλύζει. Αρκεί να του αφήσω χώρο. Κι

               Να, γι’ αυτή την ευγνωμοσύνη μιλάω.                   όλα μετά γεμίζουν φως κι αρχίζω να
               Γι’ αυτό το θαύμα, που ενώ λες ότι όλα                ελπίζω, πάλι, πως η ανθρωπιά είναι

               μάλλον χάθηκαν, τελικά κάτι ανθίζει.                  αυτή που θα κυριαρχήσει τελικά...



               Οι βιβλιοπροτάσεις μου για το καλοκαίρι
               1. ΔΥΟ ΣΤΟΜΑΤΑ, Κατερίνα Δημόκα

               2. ΠΟΙΟΣ ΕΚΛΕΨΕ ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΕΡΙΔΑΣ;,
                   Φίλιππος Μανδηλαράς
               3. ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ ΛΕΞΕΩΝ, Πίτερ Ρέινολντς
               4. ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΝΕ,

                   Μάνος Κοντολέων
               5. ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ,
                   Ντάνιελ Μέντελσον
   22   23   24   25   26   27   28   29   30   31   32