Page 22 - berlin

Berlin... ένα οδοιπορικό

Ιστορία μιας πόλης.
Πως τα γεγονότα αφομοιώνονται μέσα
στο χρόνο.

Jean Marabini: «30 Ιανουαρίου 1933, 7 η ώρα το
πρωί στη Frohenstrasse. Κανένα δέντρο, κανένα πάρκο

για παιδιά, η βουή του μετρό, κάτι λεωφορεία στη σειρά,
δίπλα στα γκρίζα σπίτια. Σε μιαν αυλή κορμοί ξεραμένων
χριστουγεννιάτικων δέντρων. Ο Καρλ, εργάτης σε υποδη-
ματοποιείο, σκύβει στο κρύο νερό του νεροχύτη. Άνεργος
χωρίς επιδόματα, εκτιμά ότι μετά από είκοσι λεπτά γυμνα-
στικής δικαιούται να καπνίσει ένα τσιγάρο Juno που το

αγόρασε ένα Pfennig το κομμάτι. Δεν έχει πια κάρβουνο ν΄
ανάψει το μάτι, για να φτιάξει καφέ. Άλλοτε, όταν δούλευε,
καθόταν κι έτρωγε διαβάζοντας την πρωινή του εφημερί-
δα του, πριν ξεκινήσει για το υποδηματοποιείο με το λε-

ωφορείο 8. Μελαγχολικός, θυμάται την γυναίκα του, που
πέθανε από φυματίωση. Για να ξεφύγει απ΄ αυτό το κατα-
θλιπτικό κλίμα, βαδίζει γρήγορα προς τη Nollendorfplatz
και τα «τμήματα εφόδου». Μαζί με τους συντρόφους της
«φιλικής» παίρνει ένα μάρκο τη μέρα. Μιλούν για την πα-
γκόσμια εβραϊκή συνομωσία και για τη Γαλλία, συνώνυμο

του μπορντέλου. Μπαίνοντας στην αίθουσα συναθροίσε-
ων ο Καρλ χαιρετά με το χέρι τεντωμένο το πορτραίτο του
Führer. Η μαύρη σβάστικα, ο αγκυλωτός σταυρός, ξεχωρί-
ζει πάνω στο λευκό και το κόκκινο των σημαιών».

Ιστορία μιας πόλης.
Ξεδιπλωμένη μες από τη ζωή
των ανθρώπων που την έζησαν:

Grosz. 1937. Αναχωρεί μαζί με τη ντανταϊκή ραπτομη-
χανή του και κάτι σεντούκια γεμάτα με παλιά μάρκα υποτι-

μημένα δέκα χρόνια πριν. Συγγραφέας ενός βερολινέζικου
«Σατυρικού», δίνει για τελευταία φορά τη διεύθυνση του
σταθμού στον ταξιτζή. Αυτός τον αναγνωρίζει και ρωτά:

18