Page 57 - mag_26

ΑΝΝ ΛΟΥ

ΤΡΑΝΖΙΤ

Διηγήματα

Εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Οι λέξεις είναι δρόμοι. Δρόμοι για να εξε- εξατμίζεται, πλένεται, εξα-

ρευνήσεις πώς να μην περιορίζεσαι, ν’ ανα- φανίζεται αργά ή γρήγορα
φθάνει στα σύννεφα. Και οι
καλύψεις καινούρια ορατότητα ακόμα και σ’ λέξεις; Πού πηγαίνουν; Πό-
αυτό που ο ίδιος νόμιζες ότι ήξερες και να σες παραμένουν; Για πόσο

συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι. καιρό; Άεργες ερωτήσεις
θα πεις. Ίσως όχι και τόσο
άεργες, όταν σκέφθηκε
’ ανοίγεσαι, να γί- οι φίλοι που μπαίνουν κάτω πως ο παππούς της, τις τε-
νεσαι χώρος, χρό- από το δέρμα όχι για να λευταίες ώρες του, πήγε και
Ννος για να δεις πως τους θυμάσαι αλλά για να αποχαιρέτησε τα δέντρα
το κρυφό, η διαίσθηση, το τους έχεις, κάνοντας αυτά που είχε φυτέψει, αγκαλιά-
προαίσθημα μετατρέπεται που έχεις να διηγείσαι να ζοντάς τα και κλαίγοντας,
σε αδιάψευστη διαπίστωση. αλλάζουν. Κάποιες φορές, γιατί ήξερε πως δεν θα τα
Εντέλει να μαθαίνεις ο ίδιος για να απαντήσεις κάποιες έβλεπε ξανά. Αγκαλιάζουμε
τις λέξεις σου καλύτερα. ερωτήσεις, βρίσκεσαι αντι- λοιπόν τις λέξεις που γρά-
Διηγούμαστε τη ζωή μας μέτωπος μπροστά σε μια ψαμε και είπαμε, τους ευχό-
με χίλιους τρόπους και πα- λευκή σελίδα. «Ποιος εί- μαστε μακροζωία, και ξα-
ρουσιαζόμαστε στους άλ- μαι;» Άλλη διατύπωση «Τι ναπιάνουμε το γραπτό από
λους. Είμαστε όλοι βιβλι- είμαι;» Δύσκολες απαντή- το σημείο που είχε μείνει.
οθήκες που φυλάμε μέσα σεις. Δεν υπάρχει άλλη απάντη-
μας χιλιάδες αναγνώσεις. Μιλάμε με τον ίδιο τρόπο ση στο γιατί υπάρχει αυτή
Την ίδια ώρα πληθαίνουν που ιδρώνουμε; O ιδρώτας τη στιγμή αυτό το βιβλίο.