Page 74 - mag_37
P. 74
ΜΕϊλ ΑΠΟ ΤΗ γΕΡΜΑΝΙΑ
υ.γ. αναγνωρίζει η μια την άλλη θλίψη».
Στις 40 σελίδες του και στην τυχαιότητα των Ο Gadenne επιθυμεί να μας
αφηγήματος «φάλαινα», παράκτιων στροβίλων... υπενθυμίσει την μικρότητά
ο Paul Gadenne εκφράζει η φάλαινα ερχόταν να μας.
την αγωνία του σύγχρονου αποτελειώσει αυτό το Η φάλαινά του είναι η
ανθρώπου, που συνειδη- χαοτικό σύμπαν, να δώσει προφητεία του τέλους.
τοποιεί, μέσα από το τη χαρισματική βολή σ΄ Κάποτε διέσχιζε τις
συμβολικό θάνατο αυτόν τον κόσμο...». θάλασσες αγέρωχη, όντας
ενός θαλάσσιου κήτους Κι εδώ, μεταμορφώνεται το μεγαλύτερο θηλαστικό
την μοναξιά και την αυτή η ποιητική αλληγο- του πλανήτη, ενώ τώρα,
αβεβαιότητα της ζωής του: ρία σε ένα υπαρξιακό σαπίζει αβοήθητη. Είναι
«Πολλοί είχαμε καταφύγει μανιφέστο που προεκτεί- αδιανόητο να μην την
εκεί, στη μικρή αυτή γωνία νεται πέρα από την απλή παραλληλίσουμε με την
όπου πιστεύαμε ότι θα μας καταγραφή σκέψεων σε ανθρώπινη εξουσία, με
ξεχάσουν...». μια φιλοσοφική θεώρηση την έπαρση του ανθρώπου
Ο Πιέρ, πρωταγωνιστής του ανθρώπου μέσα στο ότι έχει κερδίσει την
του αφηγήματος, ανήκει χρόνο. αιωνιότητα. Η φάλαινα
74 στην κατηγορία των Το κήτος σαπίζει. «Εκείνη μας προδίδει. Μοιάζει να
ανθρώπων που έχουν την ήταν άσπρη, ένα άσπρο χλευάζει την πνευματική
ικανότητα να αναζητούν, ξεπλυμένο, σαν το χυμένο μας υπεροχή, καταργεί
και να βρίσκουν, μέσα γάλα. Ένα χρώμα ολότελα τις προσπάθειες μας για
στο τετριμμένο και το δικό της. Ήταν ένα άσπρο αιωνιότητα.
καθημερινό την ουσία των χωρίς φως, ένα άσπρο Σε κάποιο σημείο ο
μικρών παραστάσεων της παγωμένο, εντελώς κλει- Gadenne τοποθετεί στο
ζωής, φανερώνοντας τους σμένο στον εαυτό του, που αφήγημά του τον Γιόρικ,
μυστικούς συμβολισμούς γύριζε την πλάτη σε κάθε από τον Άμλετ του Σαίξπηρ:
τους. είδους δόξα». «Άμοιρε Γιόρικ – Τι χαρά
Για τους περισσότερους Η φάλαινα μάς παρατηρεί ζωής που είχε!/Ολόκληρος
μια νεκρή φάλαινα που με το ακίνητό της μάτι. ένα ταξίδι μέσα στο όνειρο
εξόκειλε στην ακτή δεν Εκεί όπου ενώνεται – Πόσες φορές με σήκωσε
είναι παρά μια νεκρή το βάθος με το ύψος. ψηλά, με κάθισε στον ώμο
φάλαινα. Και αναρωτιόμαστε: του και τώρα/ κρατάω στα
Για τον Πιέρ όμως το κήτος ποιοι είμαστε εμείς που χέρια μου αυτό το κούφιο
μαρτυρά κάτι εντελώς υπερηφανευόμαστε για ξερό πράγμα που είναι ναι,
διαφορετικό: «κάπου δύναμη; ο Γιόρικ.» Ο μελαγχολικός
λοιπόν θα υπήρχε μια «Η εγκατάλειψη πάνω πρίγκιπας της αμφιβολίας
σύμπτωση ανάμεσα στις σ΄ ένα σώμα άλλοτε κρατά στα χέρια το κρανίο
αναταραχές της εποχής μας, γεμάτο δύναμη και θέληση του γελωτοποιού της
στο θαύμα των ψυχών που προκαλούσε απίστευτη αυλής. Όπως το κουφάρι
