Page 72 - mag_37
P. 72
ΜΕϊλ ΑΠΟ ΤΗ γΕΡΜΑΝΙΑ
ρατος. Λίγες μέρες νω- μας. Τι απέγινε η Οντίλ; εκείνη την ανεξιχνίαστη
ρίτερα αν ερχόσουν κα- Έχεις ακούσει κάτι γι΄ αυ- μάζα από ζελατίνη όπου
τάφατσα με αυτό το ίδιο τήν; Πόσο εύκολα μπορεί το κενό έπαιρνε χρώμα-
θηλαστικό στα νερά του να γίνει σκιά ένας άνθρω- τα τόσο τρυφερά, και με
Ατλαντικού θα ένιωθες πος που αγάπησες. Τα τε- κοινή συμφωνία, χωρίς
τόσο τρωτός απέναντί λευταία της λόγια ήταν καμιά λέξη, ενστερνιστή-
της, τόσο απροστάτευτος. πράγματι μια μινιμαλι- καμε την υπόθεσή της.
Ενώ τώρα, το σαρκίο της στική πραγματεία για την Αυτή η ήττα, αυτό το σι-
ήδη κατασπαράζεται από αγωνιώδη προσπάθεια ωπηλό σβήσιμο, όλα ξα-
τα σκουλήκια. Δεν είμα- του ανθρώπου να αρθρώ- ναγίνονταν παρουσία».
στε ιστορικά αναγνωρίσι- σει ένα ελπιδοφόρο λόγο Πιέρ, αν υπάρχει η αλή-
μοι Πιέρ. Διανύουμε την μέσα στα συντρίμμια της θεια είναι η παρηγοριά
προσωπική μας πορεία ζωής: «Η αληθινή πίστη», ενός αγγέλου που αφού
δίχως να χαρτογραφη- σίγουρα τα θυμάσαι, «θα του έκοψαν τα φτερά τον
θούμε στις σελίδες της. πρέπει να μοιάζει με την αφήνουν να πιστεύει πως
Έχουμε το πλεονέκτημα ατομική ενέργεια: ένα θα φυτρώσουν καινού-
να μην υπάρχουμε. Πα- και μόνο άτομο ύλης αν ρια, αν η αλήθεια είναι
72 ραδέξου. Η ανθρωπότητα εκραγεί...». Κι εκεί έσβη- μονάχα ένα ψέμα που
είναι μια άγραφη ιστορία σε, όπως σβήνουν οι φλό- ακόμα δεν φανερώθηκε,
που περιμένει κάποιος γες, χάθηκε μια για πάντα, τότε αυτή η έρημος που
να την αφηγηθεί. Όποιος μέσα στο βουητό της θά- απλώνεται στα ανθρώπι-
αποχωρεί έχει ολοκλη- λασσας. Εκεί τελειώνει να μνημεία και καταλή-
ρώσει ένα σχέδιο. Αυτό και η δική σου αφήγηση. γει στη καρδιά μας είναι
που δίνει την ώθηση στη Στο μεταίχμιο της τελεί- ο τρόπος να πεθαίνουμε
ζωή των άλλων να προ- ωσης ενός κόσμου και ανώριμοι.
χωρήσουν προς την δική στην αρχή ενός άλλου. Δεν ξέρω αν έχουμε πα-
τους ολοκλήρωση. Φα- Ανάβοντας το φως, εί- γιδευτεί στα επινοημέ-
ντάσου ένα ταξίδι στο δες πως είχε φύγει από να σχήματα, αλλά και ο
χώρο και το χρόνο, όπου το δωμάτιο. Τόσο απλά. χρόνος, ο προσωπικός
όλοι και όλα θα υπήρχαν Από εκεί και πέρα οι απο- μας χρόνος, είναι μια
αιώνια. Θα περιφερόμα- στάσεις μακραίνουν, αμ- χαρακιά, ημερολόγιο μα-
σταν γύρω από τον κύκλο φιβάλω για την ύπαρξη θητείας σχημάτων, όπως
αναζητώντας την αρχή σου, όπως κι εσύ φυσικά οι νιφάδες που πέφτουν
του, όντας φυλακισμένοι για τη δική μου, βαδίζο- στο κήπο και στα κρυ-
στην διαρκή του επανα- ντας στο τελευταίο οχυρό φά διαλύουν τα μοναδι-
φορά. Αυτό είναι που μας της ματαιότητας, δοσμέ- κά τους σχήματα για να
δίνει ώθηση. Η τέχνη του νος στο τελευταίο μεγάλο αποτελειωθούν μέσα στη
να ταξιδεύουμε στο ατέ- μύθο. «Ήμασταν μόνοι – γη. «Αυτή η φάλαινα μας
λειωτο των προσωπείων μόνοι με τη φάλαινα, με φαινόταν πως ήταν η τε-
