Page 69 - mag_37
P. 69
του Γιώργου Λίλλη
69
στην άκρη ενός τολμηρού στον εαυτό του, που γύ- στο σκοτάδι, τα πράγ-
κόσμου που φτάνει στο ριζε την πλάτη σε κάθε ματα έχουν εγκλωβιστεί
τέλος του ακριβώς στο είδους δόξα..». Η φάλαι- στην ύλη τους. Η Μαρία,
σημείο που η αρχή του να, μνημείο που «στήθη- την θυμάσαι; έφυγε αφού
στήνεται ξανά με τα ίδια κε επί των ερειπίων της αποχαιρέτησε πρώτα όλα
αρχέγονα υλικά. Το λι- Ευρώπης», όπως έλεγες. τα δέντρα του κήπου.
πώδες νησί της στη μνήμη Σήμερα καταλαβαίνω για- Λένε πως κρατούσε ένα
του αγαπημένου σου Πά- τί είχες πει πως οι απο- φύλλο μανταρινιάς για
ουλ. «Εκείνη ήταν άσπρη, χρώσεις του θανάτου εί- ώρα στα χέρια, λες και
ένα άσπρο ξεπλυμένο, ναι εξαίσιες: καμιά φορά γνώριζε πως αργότερα
σαν το χυμένο γάλα. Ένα είχαμε την εντύπωση πως στο νοσοκομείο θα τις τα
χρώμα ολότελα δικό της. βλέπαμε τριαντάφυλλο έδεναν για να μην κατα-
Ήταν ένα άσπρο χωρίς που μισανοίγει. Εδώ τα φέρει να βγάλει τα σω-
φως, ένα άσπρο παγω- χρώματα έχουν μια ιδι- ληνάκια. Δεν ήμουν εκεί
μένο, εντελώς κλεισμένο αιτερότητα να τυλίγονται για να κρατήσω μέσα μου
