Page 73 - mag_37
P. 73
του Γιώργου Λίλλη
λευταία. Όπως και κάθε πεθαίναμε μέσα στη δίνη σεις την παρουσία του
άνθρωπος που σβήνει του, το πριν και το μετά και ύστερα αναχωρεί για
μας φαίνεται πως είναι δεν μας ανήκε, ήτανε μια τη σιωπή. Να κατανοη-
ο τελευταίος. Η θέα της υπερφυσική παρένθεση, θεί πως το μεγαλείο μας
μας εκτόξευε έξω από το όπως ένα ουράνιο τόξο σβήνει. «Έ, λοιπόν, αν ο
χρόνο, έξω απ΄ αυτή την που όσο το πλησιάζεις καθένας από εμάς προ-
παράλογη γη πού μέσα τόσο αυτό απομακρύνε- σπαθούσε να γίνει αυτό
στον πάταγο των εκρή- ται, χρωματιστά σχοι- το πλάσμα;...
ξεων έμοιαζε να οδεύει νιά που διασφαλίζουν το Αυτό τουλάχιστον είναι
ολοταχώς προς την τε- άπειρο και τους διάφο- στο χέρι μας...
λευταία της περιπέτεια. ρους συνδυασμούς του. Είναι αλήθεια πως είμα-
Νομίζαμε πως αυτό που Μου έδινες τότε τη σκυ- στε πολύ μικροί, Πιέρ,
βλέπαμε ήταν απλώς ένα τάλη για να προχωρήσω πολύ αδύναμοι, ωστόσο
κήτος μισοχωμένο στην στις δικές μου ατραπούς, όσο μικροί, όσο ανή-
άμμο: ωστόσο αυτό που να αναμετρηθώ με τις δι- μποροι κι αν είμαστε,
ατενίζαμε ήταν ένας νε- κές μου ανεξερεύνητες αυτό το μπορούμε...».
κρός πλανήτης». χώρες. Αν και ανεξερεύ-
Πιέρ, δεν είμαστε πια νητες χώρες δεν υπάρ- 73
ίδιοι. Το πρόσωπο που χουν. Μόνο απατηλά έν-
κάποτε ζήλευες έχει κρυ- στικτα που τις διαπλάθουν
φτεί πίσω από καθρέ- εντός των ματιών σου. Τι
φτες. Στο συρτάρι μου σημαίνουν για τους υπό-
έχω φυλαγμένο ένα παλιό λοιπους όλα αυτά; Όταν
σου γράμμα, από εκείνη εκείνο το απόγευμα επέ-
την εποχή, μυρίζει αρ- στρεφες στο σπίτι, δια-
χαίο μελάνι. Μου έγρα- πίστωσες πως ο κόσμος
φες για την διάσταση συνέχισε να υπάρχει δί-
του χρόνου έξω από το χως να σκοτίζεται για τις
χρόνο. Φανταζόσουν μια δικές σου αμφιβολίες.
σφαίρα όπου ο χρόνος Για ποιο λόγο άλλωστε;
πάγωνε. Όμως όταν όλα Πίσω από την κουρτίνα
μεταβάλλονταν σε ακίνη- συναισθάνομαι την αδια-
τη ύλη, ξάφνου, έχανες φορία τους.
το παιχνίδι, η εικόνα του Πιέρ, θα ήθελα να ήμουν
κόσμου γινόταν στρεβλή, η φάλαινα. Να ξεβραστώ
οι ανθρώπινες δυνατότη- σε μια κρυμμένη ακτή και
τες εξαλείφονταν, η δια- να σαπίσω όπως κάθε τι Paul Gadenne
φθορά κυριαρχούσε. Το φυσικό που έρχεται, δη- Φάλαινα
γνώριζες. Ζούσαμε και λώνει με διάφορες κινή- Εκδόσεις Άγρα
