Page 71 - mag_37
P. 71
του Γιώργου Λίλλη
το εγώ ήταν πάντα ένας
λιγοστός τόπος αντιλά-
λων. Ξέρεις τι κάνω αυτή
τη στιγμή; Έχω φτάσει
μ΄ ένα μικρό καΐκι στην
ίδια παραλία που κάποτε
είχες έρθει με την Οντίλ
για να δείτε το κουφάρι
που σάπιζε. Τίποτα δεν
είναι όπως παλιά, κανείς
δεν μπορεί μετά από τόσα
χρόνια να θυμάται εκείνο
το περιστατικό, εξάλλου
έχουν συμβεί τόσα και
τόσα συνταρακτικά γεγο-
νότα, ποιος υπολογίζει το
αυλής. Όπως το κουφάρι Πιέρ, δεν ξέρω που βρί- θάνατο μιας φάλαινας; Κι
της φάλαινας, το κρανίο σκεσαι τώρα, όπως κι εγώ όμως. Σ΄ αυτό εδώ το γυ- 71
του Γιόρικ προδίδει με δεν ξέρω με ποιο τρόπο μνό φυσικό χώρο, κρίνο-
ειρωνεία τη μικρότητα μπορώ να υποδεχθώ τον νται τα όρια των πράξεων
της ζωής, ξεσκεπάζει με εαυτό μου μετά την πτώ- μας. Είναι εδώ ακριβώς
τόλμη το ψέμα της υπέρ- ση. Όσα υπέθεσα πως κα- όπου κυλά ο μυστικός
βασής μας. τάκτησα είναι το λάφυρο ποταμός Ευφράτης, εδώ
«Τι έκανες τις ειρωνείες, του αγνωστικισμού. Δεν που ευδοκιμεί το δέντρο
το χορό, τα τραγούδια ξέρω αν αυτό που ζω εί- της γνώσης του καλού
σου; ναι ουτοπικό, όμως ακόμα και του κακού, ο χρόνος,
Τι γίνανε οι κεραυνοί και η ζωή είναι μια απε- αφού στροβιλίζεται αέ-
της χαράς που τους έρι- γνωσμένη προσπάθεια να ναα ανάμεσα στα δευτε-
χνες και γέλαγε ο κόσμος ενωθούμε με το άγνω- ρόλεπτα και αναπαύεται
όλος; στο. Το κήτος σαπίζει. Η στο κοίλωμα της αιωνιό-
Δεν μπορείς, αυτό το γνώση το ίδιο. Γι΄ αυτό τητας. Σε παρατηρώ όπως
αδρύ κόκαλο που είναι με κλειδώνω σ΄ αυτό το περιτριγυρίζεις τη φάλαι-
πια το μάγουλο σου, άδειο τοπίο, σ΄ ένα μπα- να, την Οντίλ να σκεπά-
δεν μπορείς λίγο να το ούλο μη εφαρμοσμένων ζει τη μύτη μ΄ ένα μαντί-
λυγίσεις, για να φανεί ότι εμπειριών, με θεωρίες λι, λόγω της δυσωδίας,
και συ γελάς έτσι όπως πανέτοιμες να οριοθετή- το αυστηρό σου βλέμμα,
έγινες; σουν το νου, αλλά ήδη ερχόμενος αντιμέτωπος
Έτσι όπως είσαι τώρα; αποστεωμένες. Το σύνο- με το χαμένο μεγαλείο
Έτσι;». ρο ανάμεσα στο εγώ και αυτού του θαλάσσιου τέ-
