Page 70 - mag_37

ΜΕϊλ ΑΠΟ ΤΗ γΕΡΜΑΝΙΑ

το τελευταίο της βλέμμα,
μα πιστεύω πως εκείνο το

λουλούδι που φύτρωσε
Φλεβάρη μήνα πάνω από
το χώμα που τη σκέπαζε
ήταν για μένα. Η φάλαι-
να με παρατηρεί με το

ακίνητό της μάτι. Είναι
ο πλανήτης που γέννη-
σε η άβυσσος. Εκεί όπου

ενώνεται το βάθος με το
ύψος.
Πιέρ, ποιοι είμαστε εμείς
που υπερηφανευόμαστε
για δύναμη; Εμείς που

δεν έχουμε το κουράγιο
ούτε ένα χρώμα να σπεί- όπλα στο χώμα, τα ανα- ο χρόνος κατακερματιζό-
70 ρουμε στα μάτια που μας ποδογυρισμένα τανκς, τα ταν σε χιλιάδες στιγμές,

τρέφουν; καμένα χωράφια, τα φυ- κυρίως ανεκπλήρωτες,
«Η εγκατάλειψη πάνω σ΄ λάκια, φανερώνουν πως όπου ακόμα και το όνει-
ένα σώμα άλλοτε γεμάτο το γένος μας έζησε μέσα ρο βάθαινε στο σύμπαν
δύναμη και θέληση προ- στην εξαθλίωση. Τώρα τι και έσβηνε, αφήνοντάς
καλούσε απίστευτη θλί- απομένει; «Ήταν μια πε- μας εκτεθειμένους;

ψη». Θυμάμαι πολύ καθα- λώρια έκλυση κάτω από Τα λόγια του Άμλετ:
ρά τα λόγια αυτά. Ηχούν τον ουρανό και το μόνο «Άμοιρε Γιόρικ – Τι χαρά
ακόμα στο βάθος του χω- που της έλειπε για να ολο- ζωής που είχε!

ροχρόνου, εδώ όπου η κληρωθεί ήταν μια αχτίδα Ολόκληρος ένα ταξίδι
συνέχεια δεν είναι η προ- του ήλιου κάπως πιο χλι- μέσα στο όνειρο – Πόσες
σπάθεια του ανέφικτου, αρή, ένα λίγο πιο ζωηρό φορές με σήκωσε ψηλά,
μα η επιλογή να ακροβα- χάδι του αέρα. Αύριο, με κάθισε στον ώμο του
τείς μέσα στα δευτερό- πάνω σ΄ αυτή την ακρο- και τώρα

λεπτα, όπως το κύμα που γιαλιά, ο ήλιος θα ερχό- κρατάω στα χέρια μου
σκοντάφτει πάνω στην ταν να αποτελειώσει την αυτό το κούφιο ξερό
ακτή και τα σπίτια χάνο- καταστροφή και θα βλέ- πράγμα που είναι ναι, ο

νται σε διάφανους στρο- παμε τον Γιόρικ να ζυγιά- Γιόρικ.»
βίλους, όπου οι άνθρωποι ζει στα χέρια του το κρα- Ο μελαγχολικός πρίγκι-
προσεύχονται για πρώτη νίο του Οράτιου». Πως πας της αμφιβολίας κρα-
φορά όχι για σωτηρία, και σκέφτηκες τον Γιόρικ τώντας στα χέρια το κρα-
αλλά για βαρβαρότητα. Τα σ΄ εκείνη την στιγμή όπου νίο του γελωτοποιού της