Page 72 - mag_75
P. 72

μΙΚΡες ΙςΤοΡΙες

                            Ersatz








               ίχνη μου. Κατευθύνομαι γραμμή στο                     κατευθύνομαι  προς  τον  ανοιγμένο

               υπόγειο. Έχω αφήσει εκεί το κινητό                    λάκκο. Φοράω τα πλαστικά γάντια,
               μου. Πάλι καλά που το θυμάμαι! Η                      κρατάω την αναπνοή μου και σηκώ-
               οικία δεν είχε ποτέ σύνδεση τηλε-                     νω το φτυάρι. Ας πάει στα κομμά-

               φώνου. Κατεβαίνω τη σκάλα κου-                        τια, λοιπόν.

               τρουβαλώντας. Νιώθω  τον Φλόκα                        Φεύγω σαν άνεμος για το γηροκο-
               και τα σκουλήκια του να με ακολου-                    μείο. Τρέχω με πάνω απ’ εκατό. Να
               θούν και την πιο τρομερή  μασέλα                      φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.

               να με περιμένει στο υπόγειο.                          Στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου

               Συνεχίζω το κατέβασμα σαν ψυχή                        μου είναι το ψυγείο. Το τοποθέτη-
               που πηγαίνει στην κόλαση με τις πιο                   σα πρόχειρα δίπλα στη μικρή κάσα,
               σκοτεινές σκέψεις να πολιορκούν το                    διαστάσεων 56x30x32, ακριβώς

               μυαλό μου. Όλα αυτά είναι γελοιότη-                   όπως την παρήγγειλε ο Κώστας. Την

               τες, όμως καίγομαι από εγκεφαλικό                     είχα παραλάβει το πρωί απ’ το γρα-
               πυρετό. Αυτή η κατάσταση μου έχει                     φείο τελετών, πριν φτάσω στο σπίτι
   72          ανάψει φωτιές. Ξεχωρίζω το κινητό                     της θείας. Όλα ήταν εντάξει, μα δεν

               μου. Το ’χω ακουμπήσει πάνω στο                       μπορούσα να βγάλω απ’ το μυαλό

               φορητό ψυγείο πάγου. Αυτό είναι.                      μου το τι ακριβώς κουβαλούσα. Εί-
               Ψυγείο! Πάγος! Γλιστράω το κινητό                     ναι κι η μυρωδιά. Έχει  αρχίσει να
               στην τσέπη μου, αρπάζω το ψυγείο                      ξεφεύγει απ’ το κλειστό ψυγείο. Επι-

               κι ανεβαίνω επάνω με τη λύση του                      ταχύνω κι άλλο για να μη σκάσω.

               προβλήματος.                                          Ο τροχονόμος μου κόβει το δρόμο
               Δεν θα πάρω τον Κώστα στο τηλέ-                       ξαφνικά. Δεν είχα ακούσει τη σει-
               φωνο. Είναι σα να βλέπω τα μούτρα                     ρήνα, ούτε είχα αντιληφθεί το μπλε

               του, όταν θ’ άκουγε να τον παρακα-                    φως που αναβόσβηνε πίσω μου.

               λάω χονδροειδώς να μ’ απαλλάξει                       Κόβω ταχύτητα απότομα και σταμα-
               απ’  την αποστολή που μου ’χε ανα-                    τάω στην άκρη του δρόμου. Το ψυ-
               θέσει. Επειδή ξέρω τι ευαίσθητα εί-                   γείο γέρνει κι ακουμπά στο κάθισμά

               ναι τα νεύρα του, θα μπορούσε να                      μου. Τι δυστυχία! Το καπάκι του

               οδηγηθεί στο χειρότερο. Και το χει-                   ανοίγει λίγα εκατοστά.
               ρότερο του Κώστα δεν θέλω ούτε                        «Πού πάτε κυρία μου, τρέχοντας
               να το σκέφτομαι. Γεμίζω το φορητό                     έτσι; Έχετε παραβιάσει κατά πολύ

               ψυγείο με παγάκια ως τη μέση, ευ-                     το όριο ταχύτητας και δεν σταμα-

               τυχώς το σταθερό ήταν ακόμη στην                      τάτε στο σήμα του τροχονόμου. Τα
               πρίζα και υπήρχαν κάμποσα, και                        στοιχεία σας, παρακαλώ. Δίπλωμα,
   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77