Page 71 - mag_75
P. 71
της Αλεξάνδρας Πιπλικάτση
71
μου. Κρατάω την αναπνοή μου. Κο- μερή βρόμα. Μόλις τώρα κατενόη-
ντεύω να σκάσω. Κουνιέμαι μπρος σα με φρίκη τι πρέπει να κάνω. Όχι!
πίσω καλλιεργώντας κίνδυνο πτώ- Δεν πρέπει να απαιτώ απ’ τον εαυτό
σης. Τελικά η μύτη μου ανοίγει τα μου δυνάμεις υπεράνθρωπες. Ήταν
ρουθούνια κι η αγωνιώδης εισπνοή ιδέα βλακώδης. θα το πω στον Κώ-
παίρνει τόση νέα βρόμα που με πιά- στα και μάλιστα τώρα.
νει απελπισία. Ανακατεύομαι. θα Σαν τρελή περνώ το κατώφλι του
βγάλω τ’ άντερα μου. γηραιού κτίσματος που ήταν μέχρι
Μουγκρίζω και πιάνω την κοιλιά πρότινος η κατοικία της θείας Φλώ-
μου. Μια στιγμή! Να σκεφτώ! Να ρας, κι αυτή που εγώ κι ο Κώστας
φύγω από ’δω πρώτα! Το μυαλό ευελπιστούμε να περάσει στην κα-
μου σαραβάλιασε. Αποχαυνώθηκα τοχή μας, τινάζοντας τα σκέλη μου
απ’ το απαίσιο θέαμα. Από την τρο- και το κοκκινόχωμα σχεδιάζει τα
