Page 35 - mag_117

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΊΜΩΝΕΤΑΤΟΣ

ΜΊΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΓΓΊΣΗ Τα –κατά Έβανς– «μινωικά ή κρητικά ιερογλυφικά» δεν ήταν

ΣΤΊΣ ΜΊΝΩΊΚΕΣ ΓΡΑΦΕΣ μια απλή μεταφορά και μίμηση των αιγυπτιακών ιερογλυφι-

Ο ΔΊΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΊΣΤΟΥ κών. Ήταν η εισαγωγή της τυπογραφίας με κινητά στοιχεία

ΚΑΊ ΤΑ ΚΡΗΤΊΚΑ ΊΕΡΟΓΛΥΦΊΚΑ (σφραγίδες), και –στη συνέχεια– η εφαρμογή της για το γρά-
ψιμο κειμένου, 3200 χρόνια πριν την (επαν)εφεύρει ο Ιωάννης

Γουτεμβέργιος, τον 15ο μ.Χ. αιώνα.

Τα πλέον γνωστά «κείμενα» με τη γραφή αυτή, είναι ο Δίσκος

της Φαιστού, μαζί με τα –«ομογάλακτα» θα μπορούσαμε να πού-

με– κείμενα του Πέλεκυ του Αρκαλοχωρίου και της Τράπεζας

προσφορών των Μαλίων. Όλα, προερχόμενα από την ίδια σχε-

δόν εποχή, δηλαδή από τα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ., και πάντα

από τον χώρο της μινωικής Κρήτης. (Τα κρητικά ιερογλυφικά 35

χρησιμοποιήθηκαν μόνο στην Κρήτη).

Πάνω σε αυτά τα «κείμενα» επιχειρούμε μια ερμηνευτική προ-

σέγγιση, με στόχο να μεταφέρουμε σε αλφαβητική, σύγχρονη

γραφή, τα ιερογλυφικά σύμβολα. Επίσης, ως σχεδόν αναπό-

φευκτο, γίνεται αναφορά –και παράλληλα μια απόπειρα ανά-

γνωσης– στη θεωρούμενη ως διάδοχο των κρητικών ιερογλυ-

φικών –και μη αναγνωσμένη έως τώρα– Γραμμική Α γραφή.

Οι Μινωίτες, και αργότερα οι Μυκηναίοι, σε καμία περίπτω-

ση δεν έγραφαν «κώδικες» για να δυσκολέψουν ή να παρα-

πλανήσουν εμάς στην ανάγνωσή τους, μετά από 3600 χρόνια.

Έγραφαν –όσο πιο απλά μπορούσαν για να εξυπηρετήσουν

τις διαχειριστικές και κοινωνικές τους ανάγκες, όπως και τις

ανάγκες τους για επικοινωνία.