Page 31 - mag_117

της Κατερίνας Γεμελιάρη

αποξενωμένους από την κοινωνική πραγματικότητα και όσο

αυτοί μετράνε νούμερα και κλείνουν ισολογισμούς άνθρωποι

χάνονται μαμά... μικρά παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένοι... είναι οι

σύγχρονοι ήρωες μαμά που για αυτούς δεν θα γραφτούν τόμοι ιστορί-

ας... όσο οι πολιτικοί θα παίζουν “κακό ποδόσφαιρο” με τις ευθύνες

εσύ θα τριγυρνάς σαν σκιά παλεύοντας να βρείς τα ονόματα των

δολοφόνων μας... Το ξέρω μανούλα μου αυτή η κυνική αλήθεια είναι

αβάσταχτη για τους ώμους σου, το ξέρω σου κόβει την ανάσα,

όπως κόπηκε και η δική μου ανάσα εκείνη τη νύχτα. Όπως

τελείωσε η ζωή μου μαμά εκείνη τη νύχτα μέσα σε λίγα λεπτά έτσι

τελειώνει και η δικιά σου κάθε μέρα, μόνο που εσύ μαμά ξυπνάς κάθε

πρωί και σε σκεπάζει ακόμα η απουσία μου... 31

Μου λείπεις μαμά, κι εσύ πατερούλη μου, μου λείπει αυτή η

ζεστασιά που ένιωθα κάθε φορά που μοιραζόμασταν τη ζωή, μου λεί-

πουν τα γέλια μας, τα κλάματα, ακόμα κι εκείνες τις στιγμές που με

τιμωρούσατε για τα λάθη μου, μου λείπουν τα ανέμελα καλοκαίρια

μας, οι γεμάτοι υποχρεώσεις χειμώνες μας, οι βόλτες που κάναμε για

να πάρουμε μια ανάσα από το πνίξιμο της ρουτίνας, μου λείπουν οι

ατέλειωτες συζητήσεις μας, ακόμα και οι διαφωνίες μας, μα πιο πολύ

από όλα μου λείπει η αγκαλιά σας.

Περνάνε τα χρόνια... έρχεται και φεύγει ο Φλεβάρης κι

εμείς ακόμα ψάχνουμε δικαίωση... πόσο βάθος κρύβει στα

οχτώ γράμματα της αυτή η λέξη... αλήθεια σκέφτομαι τι θα

μπορούσε να μας δικαιώσει;

Στον αντίποδα της κρατικής σιωπής χιλιάδες Έλληνες ζητούν