Page 65 - mag_25
P. 65
της Αννίτας Λουδάρου
http://ann-lou.blogspot.gr/
Φιλανδία, είχε τελειώσει η μαρο των λέξεων, κάτι σαν κουρνιαχτό. Μετά το τρίξιμο της
σύμβασή του με το νοσο- μπαλκονόπορτας που άνοιγε και την γυναίκα με τα ξέμπλεκα
κομείο εκεί και ήρθε να δει γκρίζα μαλλιά να βγαίνει και να δένει ένα ακόμα μικρό χρω-
τι θα κάνει. Τετοια ώρα, τέ- ματιστό κορδελάκι στα κάγκελα. Θυμόταν πως κάθε κάγκε-
τοια λόγια. Μετά το φαγητό λο του μπαλκονιού είχε δεμένα δεκάδες χρωματιστά κορ-
αραδιαστήκανε στους κα- δελάκια που έδιναν στο μπαλκόνι μια εικόνα μπλεγμένης
ναπέδες, κρατώντας ο κα- ουράς χαρταετού. Ενός χαρταετού που πιάστηκε και τερμά-
θένας και ένα ποτήρι κρασί. τισε άδοξα το πέταγμα του. Η γυναίκα έμενε λίγο στο μπαλ-
Μιλούσαν, γελούσαν, θυ- κόνι κοιτώντας παγωμένα την απέναντι μιμόζα για δευτερό-
μόντουσαν. Κουβέντες με- λεπτα και έμπαινε μετά μέσα. Τίποτα δεν της φαινότανε στα
λαγχολικές, μυρωδάτες και είκοσι της χρόνια παράξενο πάνω στην γυναίκα που έβγαινε
άλλοτε εντελώς ανούσιες. με το νυχτικό, τα ξέμπλεκα μαλλιά, την κατακόκκινη κορδέ-
Στο διπλανό δωμάτιο τα λα που φορούσε στο λαιμό. Τίποτα εκτός από την ανελέητη
πιτσιρίκια και η γνωστή βα- μοναξιά της.
βούρα τους. Η μόνη στιγμή Λίγο πριν τραβηχτεί η φωτογαρφία είχαν ξανακούσει το αν-
που σταμάτησαν ήταν όταν θρώπινο κουρνιαχτό. Έσκυψε άπλωσε τρυφερά την σαπου-
η Ασπασία έβγαλε παγωτό νάδα πάνω στα γένια του και άρχισε το ξύρισμα. Θυμήθηκε
με μπισκότα... το βλέμμα του. Ένα βλέμμα απείρως διαθέσιμο, να την γέμιζε
Ήταν νωρίς το απόγευμα εμπιστοσύνη. Κρατήθηκε όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο.
όταν τραβήχτηκε η φωτο- Την γυναίκα του δευτέρου δεν την γνώρισε ποτέ και ας το
γραφία. Είχαν γυρίσει από ήθελε πολύ. Την έβλεπε τόσο συχνά να κρεμάει τα κορδελά-
την σχολή και της ζήτησε να κια της στο μπαλκόνι του ακάλυπτου και όμως δεν της είχε 65
του ξυρήσει το μούσι. «Μο- μιλήσει ποτέ. Μια μοναχική γυναίκα κρεμούσε στα κάγκελα,
νάχα από τα χεράκια σου» της την τρέλλα της και την μοναξιά της. Μπροστά σε όλους, για
είχε πει. χρόνια.
– Μα δεν ξέρω, δεν το έχω ξα- Ήταν ήδη πολύ προχωρημένης ηλικίας. Θα έχει σίγουρα
νακάνει. πεθάνει. Ίσως σε κάποιο άσυλο, σε κάποιο οίκο ευγηρίας,
– Όλα μαθαίνονται. σε κάποιο νοσοκομείο. Μόνη. Στην ουσία όλοι μόνοι και
Γεγονός, όλα μαθαίνονται. γυμνοί θα πεθάνουμε. Όπως μόνοι και γυμνοί γεννηθήκα-
Πόσο μάλλον όταν θέλεις με. Όμως, μερικοί από μας είχαν την τύχη να μην προχω-
να δεις τα μούτρα της αγά- ρήσουνε μόνοι, να ζήσουνε σε σπίτια γεμάτα από παιδιά,
πης σου χωρίς μούσι μια φίλους, συγγενείς. Σε σπιτικά που ζούσαν έγνοιες, έρω-
φορά. τες, πάθη. Που είχαν νοήματα και στηρίζαν ελπίδες. Σπίτια
Όποιος τράβηξε πάντως γεμάτα διαθέσιμα, αξιωμένα βλέμματα.
την φωτογραφία θα πρέπει Ξαφνικά θυμήθηκε πως τραβήχτηκε η φωτογραφία. Είχαν
να στεκόταν στ΄αριστερά ρυθμίσει την μηχανή, την στήσανε πάνω στο κρεβάτι και
και κάτω από την καρέκλα. τρέξανε να απαθανατίσουν την στιγμή. Να χωρέσουν σε μια
Δεν θυμόταν. Θυμόταν φωτογραφία το βλέμμα τους. Γιατί ήξεραν πως όσο υπάρχει
όμως, πως λίγη ώρα πριν αυτό το βλέμμα, είναι σαν να ρίχνουν μια γροθιά στο θάνα-
αρχίσουν το ξύρισμα είχε το. Για όσο θα κρατούσαν ακόμα θα μου πεις. Για όσο κρα-
ξανακούσει από τον δεύτε- τούσαν ακόμα θα σου πω. Την φωτογραφία την τράβηξαν
ρο το ακαταλαβίστικο χεί- μόνοι τους. Από τύχη και για όσο ακόμα κρατάει.
του πως και του γιατί. Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορους ηλεκτρονικούς ιστό-
τοπους. Εδώ και δύο χρόνια διατηρεί με χαρά την προσωπική της σελίδα στην διεύθυνση
http://ann-lou.blogspot.com.
Στο μέλλον εύχεται να σταθεί ικανή και τυχερή να γράψει ένα βιβλίο.
