Page 62 - mag_25

ΣΤΙΓΜΕΣ

αλήθεια είναι πως μου φάνηκαν όλοι εξόχως συμπαθητικοί.
Όταν καθίσαμε στο τραπέζι, το κλίμα ήταν τόσο ζεστό που
και οι τελευταίοι μου δισταγμοί είχαν εξαφανιστεί. Ένοιωθα
πραγματικά πολύ άνετα.
Θα ‘χαμε μαζευτεί κοντά στα εικοσιπέντε με τριάντα άτομα.
Τρία από τα παιδιά, τα πιο μικρά, στριφογύριζαν ασταμάτη- Όλοι είχαν πράγματα τα
τα γύρω από το μεγάλο τραπέζι, κυνηγιόντουσαν, γαργα- πουν. Ωστόσο, την προσο-
λιόντουσαν, γελάγανε, τσιρίζανε, χωρίς ωστόσο να δείχνει χή μου τράβηξε η φιγούρα
62 κανένας μας ενοχλημένος από τη φασαρία τους. Ο Αργύρης εκείνης της θείας, της μα-
κι εγώ, καθισμένοι κάπου στο κέντρο του τραπεζιού, προ- κρινής ξαδέρφης του πατέ-
σπαθούσαμε φιλότιμα να απαντάμε συγχρόνως στις διά- ρα του, όπως μου είχε πει
φορες ερωτήσεις, κουβέντες, σχόλια, που ταυτόχρονα μας ο Αργύρης. Σμαρώ. Θυμή-
απεύθυναν με φανερό ενθουσιασμό οι συνδαιτυμόνες μας. θηκα το όνομά της, αν και
Η μητέρα του, πηγαινοερχόταν στην κουζίνα φέρνοντας συ- δεν της είχε απευθυνθεί
νεχώς γαστριμαργικούς ανεφοδιασμούς. Αυτό όμως που κανείς μ’ αυτό. Ήταν η πιο
μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν πως είχε την ικανότητα, ήσυχη φιγούρα στο τρα-
κάθε φορά που ξαναεμφανιζόταν στο τραπέζι, να σχολιάζει πέζι. Κάποιες στιγμές, οι
εύστοχα το ένα ή το άλλο που είχε ειπωθεί στο μεταξύ διά- υπόλοιποι, όπως μιλούσαν,
στημα. «Εχει αυτιά και στον κώλο, σου λέω», μου ψιθύρισε γυρνούσαν προς το μέρος
περιπαιχτικά στο αυτί ο Αργύρης, που μάλλον κατάλαβε την της, σαν να προσπαθού-
απορία μου. σαν να την εντάξουν στην
Ευτυχώς, μετά από λίγη ώρα, πάψαμε να μονοπωλούμε το κουβέντα. Εκείνη παρακο-
ενδιαφέρον τους, ως θέμα συζήτησης. Τα είχαν άλλωστε λουθούσε μεν όποια χείλη
ρωτήσει σχεδόν όλα. Για τη σχολή μας, για τους γονείς μου, μιλούσαν, ωστόσο μου φά-
για όλο μου το σόι, για τα σχέδιά μας, για τις παρέες μας, τα νηκε πως το έκανε αφηρη-
πάντα. Η κουβέντα συνεχίστηκε σε θέματα άλλα, δικά τους. μένη, μ’ έναν τρόπο μάλλον
Ένοιωσα ευγνωμοσύνη γι’ αυτό, πρώτον γιατί απαλλάχτηκα μηχανικό. Μου έδινε την
από το ρόλο του –περίπου– ανακρινόμενου και δεύτερον εντύπωση πως απλώς είχε
γιατί είχα την ευκαιρία να μείνω σιωπηλή να τους παρακο- εναποθέσει το σώμα της
λουθώ. Οι συζητήσεις τους με βοηθούσαν να μαθαίνω με τη σ’ εκείνη την καρέκλα, μη
σειρά μου πράγματα γι’ αυτούς, να αποτυπώνω καλύτερα τα έχοντας κάπου αλλού να το
ονόματά τους και τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και να ανι- πάει σήμερα. Το μυαλό κι η
χνεύω στοιχεία που αφοράν τη ζωή τους και τις δικές τους σκέψη της όμως, δεν πρέ-
συνήθειες. πει να ήταν εκεί και αισθάν-