Page 25 - mag_33

της Christine

Στις αποσκευές μας η Ελπίδα... christina.micheli

σύντομα καταλήγουν στην αγαπημένη ρήση πολλών «Χούντα θέλουμε για να μά-
θουμε!» αφού μέσα στη δημοκρατία γίναμε «ασύδοτοι». Πρόσφατα είδα μετά από

χρόνια τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών». Ο
Ρόμπιν Γούιλιαμς ερμηνεύει συγκλονιστικά τον καθηγητή που όλοι θα θέλαμε να

είχαμε, το δάσκαλο τον οποίο ευχόμαστε για τα παιδιά μας. Ο φιλόλογος, ο οποί-
ος ονειρευόταν να κάνει τους μαθητές του να αγαπήσουν την ποίηση, όχι να την

αποστηθίσουν, να τη χωνέψουν και να την «αφοδεύσουν» στο τέλος της σχολικής
χρονιάς. Ο εκπαιδευτικός εκείνος που υποστήριξε το δημιουργικό κομμάτι των

εφήβων της τάξης του και μπόρεσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον τους για το μάθημά
του, χωρίς να καταφύγει σε ποινές.

Ο δάσκαλος ο οποίος δεν υιοθέτησε το ρόλο του «διοικητή» στη σχέση με τους μα-
θητές του, χωρίς ταυτόχρονα να είναι ανεπαρκής ή αδιάφορος. Η ταινία τελειώνει

ρεαλιστικά, με την αποπομπή του «captain» και μου υπενθύμισε κάτι που γνωρί-
ζω: έναν τέτοιο εκπαιδευτικό είναι βέβαιο πως θα τον αποβάλλει το σύστημα, γιατί

δεν θέλει να δημιουργεί ελεύθερους και σκεπτόμενους ανθρώπους, αλλά δουλο- 25
πρεπείς τεχνοκράτες. Οι τελευταίοι μεγαλώνοντας, θα είναι σε θέση να συντηρή-

σουν το κοινωνικό μας μοντέλο, σαν «καλοί» καθηγητές που πείθουν τους μαθητές
τους – έστω και με τη βία – πως πρέπει να διαβάζουν, μόνο ό,τι τους υποδεικνύουν

οι ίδιοι και να πειθαρχούν στους κανόνες τους οποίους οι «γνωστικοί» έχουν από
πριν διαμορφώσει. Τελικά να προετοιμάζουν με τη σειρά τους ανθρώπους να

ζήσουν, όχι όπως θα ήθελαν οι ίδιοι, αλλά όπως έχει προγραμματιστεί γι’ αυτούς.
Μισούσα το σχολείο και θυμάμαι να το νιώθω σαν φυλακή, παρόλο που ήμουν

άριστη μαθήτρια και πέρασα με την «πρώτη» στη νομική. Για χρόνια αφότου απο-
φοίτησα, έβλεπα έναν εφιάλτη: ήταν Σεπτέμβριος και ήμασταν στον αγιασμό. Ξυ-

πνούσα κάθιδρη και ανάσαινα με ανακούφιση όταν διαπίστωνα πως ήταν όνειρο.
Διαβάζω τα ίδια συναισθήματα στα πρόσωπα και τις ψυχές των παιδιών μου.

Ξημέρωσε το 2015, πολύ μακριά από τον τελευταίο μου σχολικό αγιασμό. Ελπίζω
και πιστεύω πια μόνο σε μας τους ίδιους. Να γίνουμε οι δάσκαλοι των παιδιών

μας, φροντίζοντας να καλλιεργήσουμε εκείνες τις πλευρές, τις οποίες το εκπαι-
δευτικό σύστημα τσαλαπατάει. Να φωτίσουμε εκείνα που το σχολείο κρύβει καλά:

πως να ονειρεύονται, να είναι αλληλέγγυα, να ζουν με πάθος, ν’ αγαπάνε…

Καλή Χρονιά σε όλους!
Christine