Page 22 - mag_015

Μικροσκοπικές ιστορίες

άλλο από δυο λαίμαργα κοριτσόπουλα. Το σούρουπο παίρναμε τα μικρά ατμόπλοια της
γραμμής για να μας πάνε πίσω στο Κορδελιό, ή για βόλτα στα Πετρωτά, το Γκιοζ-Τεπέ,
το Καρατάσι.
Εκείνες τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου, ο πατέρας έλειπε από το σπίτι. Είχε πάει με

τον Αποστόλη, το μεγαλύτερο αδερφό μου στον Τσεσμέ για να εμπορευτούν Χιώτικα
πορτοκάλια. Έξι γυναίκες κι ο Αντρέας στο σπίτι, ο άντρας κι αρχηγός της οικογένειας,
που κορδώνονταν όλο καμάρι όταν τον άφηνε ο πατέρας στο ποδάρι του. Παιδί αμού-
στακο 16 χρονών. Εμένα το μυαλό μου ήτανε στους έρωτες και στη σχολική χρονιά που
θα άρχιζε σε λίγες μέρες στο Ομήρειο Παρθεναγωγείο. Τελειόφοιτη πια, και με λίγη τύχη
ίσως του χρόνου να σπούδαζα δασκάλα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Όχι πως ήθελα να
φύγω από το Κορδελιό, μα να, με ‘τρωγε μέσα μου η ανάγκη να γίνω κάτι παραπάνω από
καλή σύζυγος κάποιου ευυπόληπτου Σμυρνιού και μητέρα των παιδιών του.
Όταν μπήκαν οι Τσέτες στην πόλη ξεκίνησε το μεγάλο κακό. Έλληνες κι Αρμένιοι σφάζο-

νταν αδιακρίτως σα τα σκυλιά σε δρόμους και σοκάκια. Από πίσω ο Τούρκικος στρατός,
τσαντιρματζήδες και Τούρκοι πολίτες, άνθρωποι που μέχρι χθες μπαινόβγαιναν στα σπί-
τια και τις αυλές μας, τρώγανε από το πιάτο μας, λεηλατούσαν τα πάντα. Μαζευτήκαμε
στην αυλή με τον τρόμο στα μάτια και έναν ανομολόγητο φόβο για την τύχη του πατέρα
και του Αποστόλη. Όλοι μαζί, μια αγκαλιά, με χέρια που τρέμανε και μια μάνα λύκαινα
22