Page 24 - mag_015

Μικροσκοπικές ιστορίες

θησα απεγνωσμένα να σκαρφαλώσω
το σκοινί για να βγω στην επιφάνεια
σαν ένας άλλος Λάζαρος που αναζητά
το φως για να ζήσει μια δεύτερη ζωή.
Μάταια.
Μέσα στη σιωπή του δειλινού άκουσα
ένα πνιχτό θρήνο. Σήκωσα το κεφάλι
και στο ασήμισμα του αποσπερίτη μου
φανερώθηκε η μορφή του αγαπημένου

μου Αποστόλη, που γύρισε, άγνωστο
πως, στην πατρογονική του εστία για
να μου δώσει μια ανείπωτη χαρά και
24 να πάρει μιαν αβάσταχτη πίκρα. Τη

στιγμή που εγώ ξανάβρισκα απροσ-
δόκητα τον αδερφό μου αυτός έχανε
ολάκερη σχεδόν τη φαμίλια του.

Ο πατέρας είχε χαθεί κι αυτός καθώς
μου είπε όταν τον έσφιγγα στην αγκα-
λιά μου, στο δρόμο της επιστροφής
από το Τσεσμέ. Από το Κορδελιό ίσα
με τη Σμύρνη δε βλέπεις άλλο από ορ-
φάνια, πόνο, θάνατο. Έκλαψε, από το
πένθος που έσφιγγε σα θηλιά το λαιμό
του, κι απ’ την ενοχή για τη δική του
επιβίωση.

Μη κλαις, πιάσε με από το χέρι και
πάμε, του ψέλλισα.
Και θα αφήσουμε άταφη τη μάνα μας,
τα αδέρφια μας;
Αυτοί σβήστηκαν απ’ τα κιτάπια της
ζωής. Τώρα πια η δική σου ζωή έχει
νόημα. Ζήσε για σένα, ζήσε και γι αυ-

τούς…
Ήταν φανερό πως δεν είχα μάθει τί-
ποτε από τη θυσία της Αντιγόνης, μα