Page 39 - mag_73
P. 39
του Γεράσιμου Γεωργάτου
η Αμφίςβητηςη
τΟυ κΟίνΟυ νΟυ κΑί
η δίΑκρίςη Αίςθηςης
κΑί νΟηςης
39
Ο Αριστοτέλης αναφερόμενος στη την αλήθεια. Και το πρώτο λάθος
σκέψη του Παρμενίδη την θεωρεί είναι να αποδεχθεί αβασάνιστα και
σημείο καμπής, μια τομή στην εξέ- άκριτα αυτά που πιστεύουν οι άλλοι
λιξη των ιδεών και της φιλοσοφίας. άνθρωποι, τις παραδεδομένες δη-
Και μάλλον έτσι είναι. Ο Παρμενί- λαδή αλήθειες. Το ακόλουθο από-
δης αρχίζει το ποίημά του επικα- σπασμα από το ποίημά του είναι
λούμενος κάποια θεά, την οποία επ` αυτού χαρακτηριστικό: «Για-
δεν κατονομάζει, όπως ο Όμηρος τί σε κρατώ μακριά […] και από
αρχίζει επικαλούμενος τη Μούσα. εκείνο τον δρόμο, όπου οι θνητοί
Η θεά μυεί έναν νεαρό, που θα αδαείς περιφέρονται, δικέφαλοι·
μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι γιατί η αδυναμία μες στο στήθος
είναι ο ίδιος ο Παρμενίδης, στην τους κατευθύνει τον περιπλανώ-
αλήθεια. Όπως ο Ηράκλειτος, με μενο νου· κι αυτοί παρασύρονται,
διαφορετικό όμως ύφος γραφής, κουφοί αλλά και τυφλοί, έκθαμβοι,
επιχειρεί και ο Παρμενίδης από την ορδές χωρίς κρίση.»
αρχή να κλονίσει τις βεβαιότητες Εκτός από τις «ορδές χωρίς κρίση»,
των ανθρώπων. Με έναν αποκαλυ- από την αναφορά του σε «κουφούς
πτικό λόγο θέλει να δείξει τα λάθη και τυφλούς», που είναι καταστά-
που κατά τη γνώμη του πρέπει να σεις των αισθήσεων, μπορούμε να
αποφύγει ο νέος για να συλλάβει υποθέσουμε ότι ο Παρμενίδης θε-
