Page 63 - mag_75
P. 63

της Κατερίνας Γεμελιάρη






















               εξομολογούμαστε  πως  η  παρουσία                     θασμένης μας αντίληψης πως υπάρχει

               τους μας δίνει ώθηση για να παλεύου-                  χρόνος στο αύριο. Γιατί έχουμε δεδο-

               με με τους δράκους που έχουμε μέσα                    μένο το μέλλον, ξοδεύουμε λανθασμέ-
               μας!                                                  να το παρόν μας και μένουμε προσκολ-

               Πόσος εγωισμός και αφέλεια χωράνε                     λημένοι στο παρελθόν μας;

               σε έναν αποχωρισμό; Περνάει η ζωή                     Τρομάζω καμιά φορά στην ακούσια
               γρήγορα μας λένε όσοι μετράνε κά-                     σκέψη του θανάτου μου, όχι γιατί φο-

               ποιες παραπάνω δεκαετίες από εμάς                     βάμαι το θάνατο, αλλά γιατί γνωρίζω

               και εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε τη                     ότι θα αφήσω κάποιους ανθρώπους
               φράση αυτή από το π μέχρι το α. Την                   «εκτεθειμένους» χωρίς να γνωρίζουν

               ακούμε παθητικά. Περνάνε οι μέρες                     πόσο σημαντικοί είναι για εμένα, πόσο                      63

               και τα χρόνια, μέχρι προχθές μας κρα-                 τους αγαπάω, πόσο με ζωντανεύει η
               τούσαν οι γονείς μας από το χέρι και                  παρουσία τους δίπλα μου! Πόσο καλύ-

               σήμερα τους κλείνουμε το τηλέφωνο                     τερος άνθρωπος γίνομαι γιατί αλληλεπι-

               θυμωμένοι τάχα ότι παραβιάζουν την                    δρώ μαζί τους. Πόσα όνειρα μου έγιναν
               προσωπική μας ζωή, τάχα ότι κάνουν                    πραγματικότητα γιατί αυτοί με στήριξαν

               κατάχρηση του χρόνου μας.                             και πόσους φόβους με βοήθησαν να

               Σβήνουμε τα κεράκια στη τούρτα μας                    σκοτώσω με τη φροντίδα τους.
               κάθε χρόνο και κάνουμε μεγάλα πάρτυ,                  Η μητέρα μου, για παράδειγμα θα αγνο-

               αλλά ξεχνάμε πως ο χρόνος μας από                     εί ότι είναι το πρότυπο μητέρας για εμέ-

               την πρώτη στιγμή που αντικρίζουμε                     να, αφού κάθε φορά που ανατρέχω
               τούτο τον κόσμο ο χρόνος μας μετρά-                   στην παιδική μου ηλικία συναντάω τη

               ει αντίστροφα, λιγοστεύει. Κι εμείς στε-              μορφή της να μου κρατά πάντα το χέρι,

               κόμαστε πάνω από την κλεψύδρα του                     να μου ετοιμάζει τα ρούχα για το σχο-
               χρόνου της ζωής μας και κοιτάζουμε                    λείο, να μου διαβάζει πριν κοιμηθώ το

               τους κόκκους της άμμους που κυλάνε.                   αγαπημένο μου βιβλίο. Εκείνη να με
               Πόσες ευκαιρίες χάνουμε αναρωτιέ-                     πηγαίνει στο Μινιόν και να αγοράζουμε

               μαι; Πόσα ταλέντα μας θυσιάζουμε στο                  όσα χρειάζομαι και όσα δεν χρειάζομαι.

               βωμό της οκνηρότητάς μας και της λαν-                 Ο μπαμπάς μου δεν θα γνωρίζει πως
   58   59   60   61   62   63   64   65   66   67   68