Page 72 - mag_79
P. 72

μΙΚΡες ΙςΤοΡΙες                                  του Κωστή A. Μακρή











               γδάρει και οι δυο τους να με λούζουν                  είχε σκοτωθεί το κορίτσι. Και τότε εσύ τι

               με ανείπωτους χαρακτηρισμούς και κα-                  ζωή θα ζούσες;»
               τάρες (κάθαρμα, τέρας, φονιά, να καείς
               στην κόλαση και τέτοια).                              Και τότε; Εγώ τι ζωή θα ζούσα «τότε»;

               Δεν ειδοποιήθηκε και ούτε ήρθε ακάλε-                 Δεν μου είπε: «Θα μπορούσες να το έχεις
               στη ή αυτεπαγγέλτως η αστυνομία.                      σκοτώσει». Είπε: «Θα μπορούσε να έχει

               Δεν με συλλάβανε.
               Δεν πέρασα από δικαστήριο ανηλίκων,                   σκοτωθεί». Πολλές φορές στοχάστηκα

               να βλέπω ―από το εδώλιο του κατηγο-                   ―αργότερα― τη διαφορά της διατύπω-
               ρουμένου― τους γονείς, τα αδέρφια μου                 σης. Νομίζω ότι ήθελε να ελαφρύνει την

               και τους συγγενείς μου να κλαίνε και να               πράξη μου αλλά ακόμα και τώρα δεν εί-
               οδύρονται για την «κακιά την ώρα» που                 μαι σίγουρος γι’ αυτό· και δεν ζει για να
               έκανε το παιδί τους φονιά.                            τον ρωτήσω.

               Δεν πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε                   Αλλά μπορεί και να μην το σκέφτηκε καν
               φυλακή ή αναμορφωτήριο.                               και να είναι δικές μου όλες αυτές οι σκέ-

   72                                                                ψεις.
               Τι συνέβη:                                            Είναι ένα θέμα για μυθιστόρημα όλο
               Το ξύλο που πέταξα πέτυχε ξώφαλτσα το                 αυτό.

               κοριτσάκι στο πλάι του κεφαλιού χωρίς
               να του συμβεί τίποτ’ άλλο από ξεχτένι-                Τι θα γινόταν αν…

               σμα και τρομάρα.                                      Τίτλος: «Ο μικρός φονιάς». Ή κάτι ανά-
               Ο πατέρας μου ―που τύχη κακή ή αγα-                   λογο.

               θή, ερχόταν από τη δουλειά του― είδε                  Μυθιστόρημα, και καλό ίσως…
               τη σκηνή, με φώναξε και μου έριξε μια                 Αλλά δεν είναι καλό περιεχόμενο ζωής

               μπούφλα ξεγυρισμένη. Μπροστά σε όλα                   αυτό το «τι θα γινόταν αν…» για να τη ζή-
               τα παιδιά που δεν θυμάμαι αν είχαν πα-                σεις.
               γώσει ή γελάγανε. Χωρίς να μου πει τί-                Μπορώ να γενικεύσω κάτι απ’ όλα αυτά;

               ποτα ―ο πατέρας μου― γι’ αυτό που                     Όχι.
               είχα κάνει.                                           Ούτε με ενδιαφέρουν οι γενικεύσεις.

               Με  έπιασε  από  το  χέρι  και «Πάμε  στο
               σπίτι» μου είπε μόνο, κι εγώ ένιωθα σαν               Ο καθένας τη ζωή του με το δικό του μέ-

               να ντρεπόταν για κάτι που ήταν πολύ                   τρο τη μετράει και ―σχεδόν πάντα― εκ
               μικρότερο αμάρτημα από το δικό μου·                   των υστέρων.
               εκείνο που με την μπούφλα μπόρεσα να                  Αλλά ποτέ δεν κάκισα τον πατέρα μου

               συνειδητοποιήσω, και τότε και μετά.                   για την πρώτη και μοναδική μπούφλα
               Αργότερα μου είπε: «Θα μπορούσε να                    που μου έριξε.
   67   68   69   70   71   72   73   74   75   76   77