Page 75 - mag_79

της Δήμητρας Γιαννοπούλου

Λένε, ότι είμαστε οι επιλογές μας. Οι αποφάσεις που παίρνουμε,

το αυτοκίνητο που οδηγούμε, τα ρούχα που φοράμε, οι φίλοι που

διαλέγουμε, το φαγητό που τρώμε.

Κι εγώ κοντεύω τα τριάντα, κι ακόμη δεν ξέρω να σου πω, αν

όντως είμαστε όλα αυτά. Κοντεύω τα τριάντα, κι αν με ρωτούσες,

θα σου έλεγα πως είμαστε τα γέλια και τα κλάματά μας. Είμαστε

οι αλήθειες που αντέξαμε και τα ψέματα που μας μάτωσαν. Οι

έρωτες, που από φιλί στα χείλη, έγιναν κόμπος στο λαιμό. Είμαστε

τα "ναι" μας, μα πιο πολύ είμαστε τα "όχι" που φωνάξαμε. Είμαστε

οι αναμνήσεις του "τότε" κι οι προσδοκίες του "μετά". Είμαστε οι
75
προσευχές μας, οι φιλοδοξίες μας και οι αποτυχίες μας. Είμαστε

οι φόβοι μας, τα πάθη μας, τα "γιατί" και τα "δεν ξέρω" μας. Είμα-

στε τα "ίδια η μάνα σου" και τα "τίποτα δε μου πήρες". Είμαστε οι

απώλειές μας. Και πότε είμαστε εδώ, και πότε αλλού. Πότε είμα-

στε καλά, και πότε άσχημα. Πότε ελπίζουμε, και πότε γονατίζουμε.

Μα κυρίως, να θυμάσαι, πως είμαστε ό,τι δίνουμε...

Είμαι η Δήμητρα Γιαννοπούλου κι είμαι λάτρης του καφέ, της νικοτίνης και των λέξεων. Με τις
τελευταίες, η σχέση μας μετράει δύο δεκαετίες· και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι
σχέση εξάρτησης. Αφελώς ρομαντική, γράφω στο χέρι και με μολύβι. Ο ηλεκτρονικός υπολογι-
στής πιάνει σκόνη και χώρο στο γραφείο. Εθισμένη στη μυρωδιά του χαρτιού· χαϊδεύω βιβλία και
υπογραμμίζω ό,τι με "αναγκάσει" να το διαβάσω δεύτερη φορά. Αγαπημένο μου και δανεισμένο

απ' τον Νερούδα motto: " Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ό,τι δεν
αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δε με ενδιαφέρει".