Page 88 - mag_98
P. 88
μιΚΡες ιςΤοΡιες του Κωστή A. Μακρή
ταφέρει δεμένο πάνω στα κανελοπορ- μόνο το μικρό σερβίτσιο του τσαγιού μας
τοκαλοκόκκινα έλυτρά της το μπολ με το αλλά να θέλει να μας υποδουλώσει κιό-
σερβίτσιο με τις έξι κούπες και την κομ- λας επειδή το μπορεί, επειδή είναι αυτή
ψή τσαγερούλα και την απαλλοτριώνει που είναι: δηλαδή τεράστια και δυνατή.
και κόσμος πολύς που την βλέπει θέλει Βέβαια, όλη αυτή η ιστορία με την κλοπή
να της φωνάξει: Σταμάτα! Δεν μπορείς να του σερβίτσιου από την τιτανοπασχαλί-
το κάνεις αυτό! Δεν σου ανήκει το σερβί- τσα, παρόλο που είχε και έχει πολλούς
τσιο! Άφησέ το πίσω στην προθήκη! που αυτόπτες και αυτήκοους μάρτυρες, δεν
και βιτρίνα να την πούμε δεν πειράζει, είναι από όλες και όλους πιστευτή.
αυτό μας μάρανε τώρα; ή το έγκλημα Βλέπετε, ακόμα κι όταν τα γεγονότα βο-
που διαπράττει αυτή η κτηνοκοκκινοπα- ούν και η αδικία σέρνεται γύρω μας σαν
σχαλίτσα ―και πόσο τις αγαπούσαμε τις ύπουλη και μυστικοπαθής ομίχλη, είναι
μικρές κόκκινες πασχαλίτσες, ε; Θα το πρακτικά πάρα πολύ δύσκολη η επα-
θυμάστε, ίσως― και ληστεύει μνήμες, λήθευσή τους και η επιβεβαίωση όλων
88 ενθυμήματα, ζωές και ελευθερίες και αυτών των πληροφοριών, με ανεξάρτη-
προκαλεί lacrimae rerum (λάκριμε ρέ- το και αδιάβλητο τρόπο, και καθίσταται
ρουμ) που σημαίνει δάκρυα πραγμάτων, ολοένα και πιο δύσκολη.
και δάκρυα ανθρώπων προκαλεί γιατί Κάτι που επιτρέπει στις κολοσσιαίες πα-
κάθε άνθρωπος αγαπάει τα δικά του είτε σχαλίτσες και σε άλλα όντα, με λιγότε-
άνθρωποι είναι αυτά τα δικά του, είτε η ρα ή περισσότερα πόδια, να επιδίδονται
ζωή του, είτε η Πατρίδα του και η Ελευ- σε ανήκουστες πράξεις, αδιαφορώντας
θερία του, είτε δέντρα είτε αντικείμενα για το δίκαιο και την αξιοπρέπεια των
και αυτό είναι άσχετο με αυτό που λέγε- όντων.
ται ότι τίποτα δεν μας ανήκει και απλά το Η ιστορία όμως συνεχίζει, και θα συνε-
φυλάμε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια χίζει, να γράφεται…
μας αλλά και έτσι να είναι, ε, δεν γίνεται Όσο υπάρχουν άνθρωποι και μικρές
να μην θυμώσουμε φριχτά όταν βλέ- αγαθές πασχαλίτσες που δεν μπαίνουν
πουμε μια τερατοπασχαλίτσα να έρχεται σε ξένες ντουλάπες και δεν κλέβουν ―
από το πουθενά και στο ξεκούδουνο να με το έτσι θέλω― σερβίτσια τσαγιού και
θέλει να μας κλέψει το έχει μας, τις ζωές άλλα πράγματα που δεν τους ανήκουν.
μας και κάθε τι που νιώθουμε να αξίζει.
Και ποιος ξέρει αν δεν έχει και δολοφο-
νικές τάσεις και δεν της φτάνει να πάρει
