Page 87 - mag_98
P. 87
του Κωστή A. Μακρή
Αυτό ήταν κάτι που ελάχιστες και ελάχιστοι μπορούσαν να το προ-
βλέψουν ή και να το φανταστούν. Ήταν έξω και πέρα από την λο-
γική τους, πέρα και έξω από τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις τους.
Και όμως!
Πολλές και πολλοί είδαν την τεράστια ανήκουν, όπως δεν της ανήκουν και τα
―τερατώδη θα την έλεγε κανείς, λόγω αντικείμενα που σφετερίστηκε με το έτσι
μεγέθους― πασχαλίτσα να πλησιάζει θέλω, και με τρόπο βίαιο αλλά και επι-
φτερουγίζοντας ζουζουνιστά την παλιά δέξιο, κατάφερε να αρπάξει την κεραμι-
τρίφυλλη ντουλάπα από μαόνι, με τα κή γαβάθα με το κινέζικο σερβίτσιο του
σκαλίσματα ανθέων στις δύο ακριανές τσαγιού, αποτελούμενο από 6 κούπες και
της πόρτες και μετά να ξεκλειδώνει και μια λιλιπούτεια τσαγιέρα, και να μεταφέ-
να ανοίγει την τζαμένια πόρτα στο κε- ρει όλα αυτά έξω από τον ιστορικό τους
ντρικό διαμέρισμα της ντουλάπας, αυτό βιότοπο, βιότοπο του σερβίτσιου εννοώ, 87
που χρησίμευε ως εμφανής προθήκη αν μπορούμε να χρησιμοποιούμε την
ή βιτρίνα αναμνήσεων, ιστορίας, οικο- λέξη «βιότοπος» για κάτι που προφανώς
γενειακών παραδόσεων και κειμηλίων, και δεν είναι έμβιο, όπως ένα σερβίτσιο
κατασκευασμένων από ποικίλους τε- τσαγιού, αλλά όμως έχει ζωή και ιστο-
χνίτες κεραμικών, υάλου αλλά και από ρία μέσα του για όποιον θέλει να το έχει
εβενουργούς, όπου μέσα στην προθήκη κοντά του, να το φυλάει σε μια κλειστή
αυτή, που διαθέτει τρία γυάλινα ράφια προθήκη και να το θαυμάζει όποτε θέλει
συν τον πάτο από καθρέφτη, υπάρχουν επειδή φέρει μέσα του μνήμες ζωντανές
έξι σκαλισμένα κρυστάλλινα κεντροευ- και ενθυμήματα του κατασκευαστή του
ρωπαϊκά μεγάλα ποτήρια μπίρας, ένα μι- και των κατόχων του, μνήμες που αντέ-
κρό, κουκλίστικο σχεδόν, κινέζικο σερ- χουν στο πέρασμα του χρόνου και, τέλος
βίτσιο τσαγιού από την Ταϊβάν και πολλά πάντων για να μην πολυλογώ, εκείνη η
άλλα αντικείμενα άξια να συντηρούνται υπερφυσική και ληστρική πασχαλίτσα,
και να φυλάσσονται και να προβάλλο- που καθόλου δεν της ταιριάζει η υποκο-
νται, και από εκεί έβγαλε η κτηνώδης ριστική κατάληξη “-λίτσα” αλλά και δεν
πασχαλίτσα, με προφανώς ληστρικές μπορώ να την αποκαλέσω “πασχαλα-
προθέσεις οικειοποίησης αντικειμένων ρούσα” ή “μεγαπασχαλιούμπα” γιατί θα
φορτωμένων με ιστορίες που δεν της μιλάγαμε για τελείως άλλο πράγμα, με-
