Page 85 - mag_98

της Δήμητρας Ξενάκη

ντας σχήματα κι ένοιωσε πως ανήκει

σ’ έναν άλλο κόσμο, που εκείνος δεν

θα μπορούσε να βρεθεί ποτέ.

Μπήκε στο μπάνιο κι άφησε το νερό

να τρέχει πάνω στο γυμνό της σώμα.

Χάζευες τις σταγόνες που κυλούσαν

πάνω της. Παρακολουθούσε την ελεύ-

θερη πορεία τους. Τις ζήλευε…

Δεν είμαι το σώμα που θελήσατε να

πλάσετε, ψιθύρισε. Με παρασύρατε σε

δρόμους που δεν ήταν φτιαγμένοι για

μένα. Θελήσατε να με καλουπώσετε με

πρότυπα δικά σας. Όμως δεν είμαι από 85

πέτρα. Δεν σμιλεύομαι απ’ τα δικά σας

χέρια.

Δεν ξέρω πως αφέθηκα τόσα χρόνια.

Δεν ξέρω πως τυφλώθηκα και δεν

έβλεπα που πήγαινα.

Τώρα ήρθε το φως και με ξύπνησε. Θα

γίνω το ρέον σώμα που πραγματικά εί-

μαι.

Ευλογία για όσους βρίσκουν χαρά στα

τρεχούμενα νερά.

Κατάρα για τους στυγνούς νομοθέτες

της ζωής.

Μιλούσε κι όλα μέσα της άλλαζαν. Κι-

νούνταν. Ταξίδευαν

Μιλούσε κι έρρεε…