Page 84 - mag_98

μιΚΡες ιςΤοΡιες
το ρέον σώμα
τυχισμένα;
Έκλεισε το βιβλίο που διάβαζε. Την
κοίταξε απορημένος. Αναρωτιόταν τί
σκεφτόταν πραγματικά. Πώς κατέλη-
ξε να μιλάει για ευτυχισμένα αγάλμα-
τα; Είχε ακούσει να μιλάνε για όμορφα
αγάλματα, για εκφραστικά αγάλματα,
όμως ποτέ δεν είχε ακούσει για αγάλ-
ματα με συναισθήματα. Μόνο σε κάτι
παραμύθια τα σώματα πέτρωναν ή τα
αγάλματα ζωντάνευαν.
- Σκέφτομαι, συνέχισε εκείνη,
πως αν κάτι κυλάει μέσα τους, τους δί-
νει ζωή. Παύουν να είναι σκληρά και
άκαμπτα. Η σκληρή υφή, που δείχνουν
εξωτερικά δεν είναι πραγματική. Νοι-
84
ώθουν τον ήλιο και τη βροχή, βλέπουν
τα πουλιά που κάθονται πάνω τους,
ακούνε τους ήχους της φύσης.
- Φτιάχνεις τα παραμύθια που σε
βολεύουν της είπε, προσπαθώντας να
χαμογελάσει
- Όχι, επέμενε εκείνη. Λέω πως
οι συμπαγείς άκαμπτοι όγκοι, αυτοί
που δεν μπορούν να κινηθούν, είναι
μια κρύα εικόνα δυστυχίας.
Μοιάζουν με τους ανθρώπους που
έχουν γύρω τους ένα αδιαπέραστο τεί-
χος. Αυτούς, που ζουν μόνιμα μ' ένα
κορσέ ακαμψίας, εγκλωβισμένοι για
πάντα σε μια άποψη. Σκέψου πόσο
δογματικοί και δυστυχισμένοι είναι.
Δεν ξέρουν να δώσουν αγάπη.
Κι αυτό είναι η πηγή της δυστυχίας
του κόσμου. Οι δήθεν δυνατοί, πέτρι-
νοι άνθρωποι που δεν έμαθαν ποτέ να
αναζητούν κάτι νέο. Αυτοί που δεν θέ-
λησαν να γίνουν ευλύγιστοι για να κα-
ταλάβουν την αγάπη.
Είδε την απορία στα μάτια του. Τον
είδε να σηκώνεται για να φέρει κάτι να
πιούνε.
Πήρε το ποτήρι που της πρόσφερε.
Βάλθηκε να παρατηρεί τα χρώματα του
κρασιού, που άλλαζαν στο φως.
Τον κοίταξε για λίγο ξανά. Τα ‘βαλε με
τον εαυτό της, που προσπαθούσε να
του εξηγήσει τις σκέψεις της.
Κι έπειτα ένοιωσε να παγώνει καθώς
έφερνε στο μυαλό της εικόνες και λό-
για από τα χρόνια που είχαν ζήσει μαζί.
Μέσα σε μια στιγμή συνειδητοποίησε
πως ο δικός της σύντροφος ήταν κα-
λύτερο δείγμα του συμπαγούς, αλύγι-
στου ανθρώπου.
Ήπιε σχεδόν μονορούφι το κρασί. Να
ζεσταθούν τα μέσα της να λιώσουν
οι πάγοι που της έστελνε εκείνος. Να
στυλωθεί, να πάρει δύναμη.
- Νοιώθεις καλύτερα; την ρώ-
τησε.
- Ναι, απάντησε.
Ένα ξερό ναι, για να την αφήσει ήσυχη.
Σηκώθηκε και προχώρησε στο μπαλ-
κόνι.
- Μη βγαίνεις πάλι στον ήλιο, της
είπε. (Σαν, να της έλεγε θα ζαλιστείς
ξανά. Θα συνεχίσεις να παραμιλάς)
Δεν του απάντησε. Κοίταξε πάλι τις ηλι-
αχτίδες να μπαινοβγαίνουν στα κλαδιά,
είδε τα σύννεφα που έτρεχαν αλλάζο-