Page 81 - mag_98
P. 81
της Χριστίνας Πομόνη
Οι άνθρωποι δεν μπορούν
να ξεχάσουν
Να τώρα ήρθες εσύ! Σήμερα ξέρει πως κάποια πράγματα
Όλα είναι τόσο αλλιώς μαζί σου! δεν μπορούν ποτέ να επιστρέψουν
μα κάνεις λάθος, ο έρωτας δεν για- στην πρότερη μορφή τους, όχι επειδή
τρεύει τις πληγές, δεν είναι αγάπη να οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά επειδή 81 81
γεμίσει κάθε πόρο σου και να γιατρέ- οι άνθρωποι δεν μπορούν να ξεχά-
ψει τις συμφορές σου, δεν είναι αγά- σουν, μήτε να σβήσουν από μέσα τους
πη να χυθεί μέσα στην ψυχή σου και τα αγκάθια. Λογικό. Όσα κουβαλάμε,
να μαλακώσει τις νυχιές των κακών μας καθόρισαν και μας καθορίζουν.
ανθρώπων, δεν είναι αγάπη ο έρω- Πώς μπορείς να ξεχάσεις τον εαυτό
τας, αυτός ανοίγει κι άλλες χαράδρες σου; Πώς μπορείς να σβήσεις όσα εί-
μέσα σου, και μήτε υπολογίζει το πες και έκανες; Πώς μπορεί να επου-
βάρος που ήδη κουβαλάς, και μήτε λωθεί η πληγή μέσα σου από τα τόσα
νοιάζεται αν εσύ άλλο δεν αντέχεις, λάθη; Ο χρόνος; Ίσως. Μα ο χρόνος
εκείνος κάνει τη δουλειά του, ανοίγει δεν σβήνει τίποτε. Απλά, σε βοηθά να
βάραθρα μέσα σου, τόσο βαθιά που μαθαίνεις να αγαπάς τις πληγές σου
πέφτεις μέσα τους και χάνεσαι. και να προχωράς, κουτσός μα υγιής,
λειψός μα δυνατός. Ή κάπως έτσι.
Δεν το’ξερε τούτο το συναίσθημα.
Για έρωτα το πήρε στην αρχή. Μα γε-
λάστηκε. Το χάδι και η αγκαλιά του
έρωτα έχουν το ίδιο χρώμα μ’εκείνο
της αγάπης.
