Page 29 - mag_95

της Έλενας Μαρκάκη*

και δειλία να τα αντιμετωπίσω. Από την στε μόνοι. Είμαστε άραγε στ’ αλήθεια;
άλλη συνηθίσαμε κιόλας να κοιτάμε Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος. Πότε

οθόνες, να κοιτάμε το γενικό και αόρι- πήγατε τελευταία φορά σε μουσείο;
στο, ώσπου τη στιγμή της ουσιαστικής Αυτά τα εμβληματικά εκθέματα τα θυ-
και πραγματικής επαφής νιώθουμε μάστε; Που σου λένε απαγορεύεται το

άπειροι και αμαθείς. Μάλλον, τελικά, φλας, και αυτές τις πελώριες πινακί-
αυτάρεσκα και συνειδητά διαλύουμε δες με το “don't touch”; Λένε ότι όλοι

την μοναδικότητα αυτής της αίσθησης. οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, άρα
Θα ακουστεί επαναστατικό το είμαστε όλοι ίδιοι, αφού είμαστε όλοι
αγγιχτείτε και κοιταχτείτε(!); Να, τώρα διαφορετικοί. Έτσι πάει και με την μο-

έρχεται να κολλήσει και η ανασφάλεια. ναξιά, είμαστε όλοι ίδιοι, αφού αισθα-
Έχετε ακούσει για τις σχέσεις "μαϊμού"; νόμαστε -ή αισθανθήκαμε- όλοι μόνοι.

Είναι αυτές που –πολύ τις συναντάς– Πάμε τώρα να λύσουμε το πρό-
για να περάσεις στο επόμενο κλαδί, βλημα! Θα ακουστεί παρωχημένο,
πρέπει να κρατιέσαι από το προηγού- αλλά τί τα έχουμε τα χέρια, αν δεν είναι

μενο, όπως μία μαϊμού. Αυτοί είναι οι για αγκαλιές; Θυμάμαι κάτι αγκαλιές
πιο μόνοι, και δειλοί. Αυτοί βρίσκο- από παιδάκι που μου κόβαν την ανά- 29
νται σε σωματική εγγύτητα και ψυχική σα, αγωνιούσα να απεγκλωβιστώ, να

απόσταση. Απόσταση με τον σύντροφό πάρω αέρα. Τέτοιες αγκαλιές έχουμε
τους, με αυτόν που υποτίθεται ότι είναι ανάγκη. Και δεν λέω να βγούμε στο
εκεί για το ακριβώς αντίθετο. Χαθήκα- δρόμο και ν' αρχίσουμε να αγκαλιά-

νε όμως και ποιός ξέρει που. Θλιβερό ζουμε τον κάθε ένα (θα ζητούσα πολ-
να νιώθεις ανυπόφορα που βρίσκεται λά), αλλά να αγκαλιάσουμε τους δικούς

στον ίδιο χώρο με σένα, να σε εκνευ- μας ανθρώπους. Δεν μπορώ να θυμη-
ρίζει που ακούς την αναπνοή του. Πιο θώ πότε πήρα αγκαλιά κάποιον τελευ-
θλιβερό το να μην κάνεις τίποτα γι’ ταία φορά. Αλλά το πιστεύω βαθιά ότι

αυτό. Ναι, να μείνετε μόνοι. Άλλωστε μία αγκαλιά θα φέρει την εγγύτητα που
όλοι μόνοι τους είναι. συζητάμε, ψυχή τε και σώματι.

Όλοι μόνοι λοιπόν. Όσοι άνθρω- Μηδενίστε τις αποστάσεις, δώ-
ποι και αν είναι γύρω μας, αισθανόμα- στε μία αγκαλιά!

*Θέμα έκθεσης Πανελληνίων εξετάσεων 1984
[Για τη συγγραφή του παρόντος άρθρου δηλώνω εμφανώς επηρεασμένη από τον μπαμπά μου (στον
οποίο θα στείλω μία αγκαλιά), αλλά και από τον Georg Simmel, που με μαγεύει με τα δοκίμιά του
«Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης» και «Κοινωνιολογία των αισθήσεων»].

*Είμαι γεννημένη το 1998. Έχω πτυχίο κοινωνιολογίας και τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στο ίδιο
αντικείμενο. Μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά κατάγομαι και ζω τα τελευταία χρόνια στο λατρεμένο Ρέ-
θυμνο. Μ' αρέσει να ταξιδεύω, να διαβάζω βιβλία και να μοιράζομαι απόψεις. Χαίρομαι που θα τις
μοιραστώ μαζί σας.