Page 25 - mag_95
P. 25
της Χριστιάνας Κανδυλιώτη
νής. Κοιτώντας με υποτιμητικά, για-
τί ζητούσα θήκη τηλεφώνου για ένα
τηλέφωνο «που είναι πολύ παλιό και
πώς περιμένω να έχουν τέτοιες θή-
κες ακόμη!» Γέλασα. Ποσό «ρηχός»,
σκέφτηκα. Ζούμε στην εποχή που
μετά από τρία χρόνια η συσκευή τη-
λεφώνου σου είναι πολύ παλιά και
η αξία σου μετριέται με το ποιο μο-
ντέλο τηλεφώνου κρατάς στα χέρια
σου. Τουλάχιστον θλιβερό. 25
Πήρα τα παιδάκια μου και ξεκί-
νησα τον δρόμο της επιστροφής. Το
μυαλό μου ήταν κολλημένο στο πώς
θα καταφέρω να τους δείξω πως το
τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας
νοιάζει είναι μια συσκευή και το μο-
σκέψεις μου και προχώρησα παρα- ντέλο της. Θα μείνω με το δέντρο της
κάτω, μιας και το κρύο ήταν ιδιαί- ζωής στη σκέψη μου και θα αποφα-
τερα τσουχτερό. Φέτος ο χειμώνας σίσω να ξεχάσω τα ασήμαντα.
είναι δύσκολος. Με θερμοκρασίες
κάτω του μηδενός να μην μπορείς ΥΓ: οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με
να κυκλοφορείς χωρίς γάντια, χω- την πολυ παλιά συσκευή. Το να είσαι
ρίς σκουφί. Μπήκα μέσα στο Οculus μαμά τριών κοριτσιών, δεν καθιστά
να ζεσταθώ. Ξαφνιάστηκα. Ήταν με εύκολο να κουβαλάς την επαγγελμα-
πολύ λίγο κόσμο. Μόνο έξω από το τική σου φωτογραφική μηχανή. Τώρα
γνωστό κατάστημα με το μηλαράκι που το σκέφτομαι, αυτή, λογικά, τώρα
είχε άτομα να περιμένουν. Μπήκα πια θεωρείται αρχαία. Ε, και;
κι εγώ, για να διαπιστώσω πως ο
υπάλληλος ήταν είρωνας και αγε- Καλή μας αρχή!
