Page 24 - mag_95

ή δΙΑΒΑΤΑΡΙΣΣΑ

χάθηκαν εκείνη την ημέρα. Μέσα σε

αυτά και κάποια ελληνικά. Σφίγγεται
η καρδιά μου κάθε φορά που βρί-
σκομαι εκεί, όποτε τα δάχτυλά μου

ακουμπούν τις εσοχές, τα ονόματα.

Πάντα σκέφτομαι για μένα και για
τόσο κόσμο είναι απλά ονόματα. Κι

όμως, για κάποιους είναι η μαμά, η
αδερφή, η σύντροφος, ο μπαμπάς, ο

αδελφός, ο σύντροφος κοκ. Κι εκεί
που πάει να με πιάσει τρέλα, εκεί ο

ήχος του νερού που κυλά με επανα-
φέρει στην πραγματικότητα.

Και ξαφνικά θυμάμαι το δέντρο
που επέζησε όλης αυτής της φρί-
24 κης. Είναι κάπου εκεί. Το δέντρο της

ζωής θα μπορούσε να πει κάποιος.
Ένα δείγμα επιβίωσης και αναγέν-

νησης. Αυτό το δέντρο δίνει σπόρο
κάθε χρόνο σε τρεις περιοχές των

ΗΠΑ που έχουν υποστεί κάποια τρα-
γωδία. Ένα δέντρο να δίνει ζωή. Ένα

δέντρο να αποτελεί παράδειγμα για
εμάς, το ανθρώπινο είδος.

Μετά την πανδημία, σκεφτό-
μουν πως δεν γίνεται διαφορετικά.

Ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος. τεροι. Χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς

Είδαμε πως δεν είμαστε άτρωτοι. ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, για
Πως χιλιάδες κόσμου μπορούν να το περιβάλλον, για τίποτα.

χαθούν κι εμείς να είμαστε παρατη- Κάθε φορά που επισκεπτόμουν
ρητές. Μέχρι να έρθει κι η δική μας τις πισίνες, έβρισκα ένα λουλούδι

«σειρά» ενδεχομένως. Βγαίνοντας πάνω σε ένα όνομα ή ένα αρκου-
ξανά έξω, όμως, κατέρρευσε όλο το δάκι. Αυτήν τη φορά, δεν είδα ούτε

όνειρο αυτό. Διαπιστώνω με θλίψη ένα. Και στεναχωρήθηκα που δεν
κι απογοήτευση πως γίναμε χειρό- είχα κάτι να αφήσω. Άφησα μόνο τις