Page 28 - mag_95
P. 28
πεΡΙ κοΙνωνΙΑΣ
Ζητείται
αγκαλιά!
Π εαυτούλη μας. Και έτσι οι αποστάσεις
οτέ άλλοτε οι στέγες των
μεγάλωσαν... Χιλιόμετρα μακριά μοιά-
σπιτιών των ανθρώπων
δεν ήταν τόσο κοντά η μία
ζει ο άλλος, ο όποιος άλλος. Κι όμως
στην άλλη, όσο είναι σή-
Πότε ζητήσατε τελευταία φορά ζάχαρη
μερα. Και όμως, ποτέ άλλοτε, οι ψυχές μπορεί να μας χωρίζει ένας τοίχος.
των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά από τον γείτονά σας;
η μία από την άλλη όσο είναι σήμερα*. Και μιας που καταπιάστηκα με
Θυμάμαι να μου το λέει ο μπαμπάς μου τις αισθήσεις... Λένε ότι η όραση είναι
από μικρή. Τί επιβεβαίωση κι αυτή...; η πιο ειλικρινής αίσθηση, ότι το βλέμ-
28 Μα πώς περνούν τα χρόνια και γυρίζει μα δεν λέει ποτέ ψέματα. Δυσκολεύο-
ο τροχός, που λένε. Δίπολο απόστα- μαι τόσο να το πιστέψω... Δεν γίνεται οι
σης-εγγύτητας. Κάποτε ήταν μακριά οι άνθρωποι να είναι τόσο απαθείς όσο
στέγες και κοντά οι ψυχές, τώρα; Τα τε- μοιάζουν. Βγείτε και παρατηρήστε και
λευταία δύο χρόνια νομίζω χαθήκαμε εσείς, ανέκφραστα πρόσωπα (poker
εντελώς. Άνθρωποι μόνοι, μελαγχολι- faces), που κανένα συναίσθημα δεν δι-
κοί, πλάνητες σε μία ρέουσα πραγμα- αταράσσει την ουδετερότητά τους. Και
τικότητα, που όμως μοιάζει να έχασαν το βλέμμα πού το πας, αυτό το ανεπι-
το δρόμο. τήδευτο μπλαζέ, της πλήρους αδιαφο-
Καθημερινά ερχόμαστε σε επα- ρίας. Η εμπειρία της αμοιβαίας ματιάς
φή με τόσο κόσμο. Επαφή, μέρος του μοιάζει σχεδόν δυσχερής. Μείνετε ένα
λόγου. Συναντάμε τόσους ανθρώπους λεπτό να θυμηθούμε αυτή τη λεπτο-
και δεν μας αγγίζει κανείς. ΔΕΝ ΜΑΣ φυή σύνδεση του να κοιτάς τον άλλον
ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Θλιβερό. Σχεδόν ξε- στα μάτια, να χάνεσαι μέσα τους και
χάσαμε τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς. Ξε- μια τόση δα απόκλιση, ένας ήχος, μία
χάσαμε ακόμα την αίσθηση της απλής σκέψη, το οτιδήποτε που είναι ικανό να
καθημερινής χειραψίας. Βιαστικές προκαλέσει την παραμικρή απόκλιση
κουβέντες σέρνονται, και αυτές αν... από την ευθεία αυτή γραμμή μεταξύ
Αν τις πούμε, μπορεί να μην μπούμε των δύο, να μοιάζει απειλητικό. Στα-
καν στον κόπο. Έχουμε κλείσει όλες τις ματήσαμε να κοιταζόμαστε; Εμένα πά-
κλειδαριές και δεν λέμε να τις ανοίξου- ντως μου έχει τύχει να νιώθω αμηχα-
με, έχουμε κλειστεί στο σπίτι και στον νία αισθανόμενη βλέμματα πάνω μου
