Page 48 - mag_92
P. 48
εΝΑΣ ΜπΑΜπηΣ της Μαρίας Στρίγκου
https://meorio.blogspot.com/
γραμμοι, με υγρά μάτια, μπλε, γκρι ρούχα, σάρκες και κόκκαλα απ’ το
ή πράσινα του λιβαδιού, ευαίσθη- αυτοκίνητο.
τοι, πληγωμένοι και πετυχημένοι ή Μου δείχνει με το χέρι της προς την
επαρκώς γοητευτικά αποτυχημένοι, κατεύθυνση που είναι το νεκροτα-
με ένα τραύμα – παγίδα για τον άλ- φείο της περιοχής.
λον, απομονωμένοι σε μια παραμυ- «Όσο δεν είσαι εκεί μέσα, τίποτα δεν
θένια έπαυλη στην εξοχή με τους πέρασε»
λογαριασμούς της ΔΕΗ, του κινη- Ένα φως ανάβει στο κεφάλι μου, τα
τού και τις δόσεις του ΕΦΚΑ να μην λόγια βρήκαν στόχο. Σωστή η φρά-
τους κλέβουν λεπτό σκέψης από τον ση κι όσα υπονοεί. Μήπως αντί να
έρωτα. Μα και βέβαια δεν θα υπάρ- θέλω να γράψω ένα ρομάντζο να το
χει ο απόηχος του κορονοϊού στην ζήσω καλύτερα; Το χέρι με σουβλί-
ιστορία, ούτε καν, ούτε ο προβλη- ζει ξαφνικά κι επίμονα. Ένα ρομά-
ματισμός της αύξησης των ειδών ντζο στα μέτρα του κάθε ανθρώπου
πρώτης ανάγκης. Στο ρομάντζο που έστω, ένα ρομάντζο στα μέτρα μου.
48 θα γράψω οι ήρωες δεν θα πηγαί- Μήπως να δω «ρομαντικά» όλα όσα
νουν στο σούπερ μάρκετ παρά μόνο συμβαίνουν γύρω μου; Μα πού τον
για να αγοράσουν ροκφόρ, προσού- είδες το ρομαντισμό στην καθημερι-
το και γαλλική μπαγκέτα. Κρασί ούτε νότητα της φρίκης, θα αναρωτηθείς
καν, αστειεύεσαι; Έχουν κρασιά δε- αναγνώστη μου; Να, αυτό λέω, όσο
καετίας στο κελλάρι του σπιτιού κι δεν είμαστε κάτοικοι των νεκροτα-
ένα τζάκι που δεν σβήνει σχεδόν φείων της περιοχής μήπως να σκε-
ποτέ. φτούμε να ζήσουμε μια άλλη ζωή;
Το σπασμένο μου χέρι με πονάει Μήπως ήρθε η ώρα να σημάνουν οι
φριχτά αυτές τις μέρες κι είναι πρη- καμπάνες; Εκλογές, αλλαγές, ανα-
σμένο. Η γειτόνισσα που με βλέπει τροπές, αντιδράσεις, συμπλήρωσε
να παλεύω μ’ ένα χέρι να παρκάρω ό,τι θες.
το αυτοκίνητο μου φωνάζει : Μήπως όμως;
«Δεν είναι τίποτα Μπάμπη, θα περά-
σει»
Κουνώ το κεφάλι μου για να την
ησυχάσω, να δει πως την άκουσα.
«Η ζωή μας πέρασε κυρά Πόπη» της
λέω καθώς βγαίνω ένας σωρός από
