Page 47 - mag_92
P. 47
της Μαρίας Στρίγκου
https://meorio.blogspot.com/
- Δεν είναι τίποτα, θα σου περά- κουφιστικού οίκτου, «ευτυχώς που
σει. δεν το ‘παθα εγώ κακόμοιρε».
Μια φράση που τη λέμε συχνά, πολ- Το «δεν είναι τίποτα» μπορεί να πε-
λές φορές ασυναίσθητα ή βουτηγ- ριλαμβάνει από μια γρατσουνιά μέ-
μένοι μέσα σε μια βαθιά συνήθεια ή χρι ένα τρακάρισμα, έναν πονοκέ-
φαλο μέχρι έναν καρκίνο. Δεν είναι
ανάγκη, την ανάγκη της παρηγοριάς τίποτα, θέλω να λέω, να πιστεύω,
αλλά πολύ περισσότερο του ανα- να ομολογώ, να μην εγκαταλείπομαι
στο φόβο, την αγωνία, την απώλεια,
έστω τη στιγμιαία απώλεια της υγεί-
ας σου/μου. Η διατάραξη της κανο-
νικότητας με τρομάζει όπως ακρι-
βώς τρομάζει κι εσένα.
Πάει καιρός που θέλω να γράψω
ένα ρομάντζο. Μια ιστορία αγάπης κι
έρωτα που θα έχει πολλή μουσική, 47 47
ηλιοβασιλέματα, ανθισμένους κή-
πους, ποδήλατα – για έναν περίεργο
λόγο μου ασκούν μια έλξη τα ποδή-
λατα, δεν μπορώ να φανταστώ ερω-
τική ιστορία δίχως ένα ποδήλατο στο
φόντο – ωραίο θα ήταν να υπάρχει
ένας φάρος, α ναι, γράμματα, ερω-
τικά, θερμά, συγκινητικά γράμμα-
τα, σκηνές που διαδραματίζονται σε
άσπρα, μυρωδάτα σεντόνια, στρω-
μένα κατά προτίμηση σε σιδερένιο
κρεβάτι, πάθος και πόθος και οδύ-
νη όλα σε ίση ποσότητα βαλμένα και
φυσικά μετά από αρκετά δάκρυα
ένα υπέροχο, ευτυχισμένο τέλος.
Δεν μιλώ φυσικά για τους ήρω-
ες, ούτε καν το διαπραγματεύομαι
αυτό. Οπωσδήποτε θα είναι καλλί-
