Page 17 - ioakim_ebook

Θυμάμαι τον ...ΒΑΣΙΛΗ ΙΩΑΚΕΙΜ

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Ελευθεροτυπία,
Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 1995
Την πρώτη του εμφάνιση στο διήγημα ο Βασίλης Ιωακείμ
την έκανε το 1989 με τη συλλο γή «Ποταμούλα». Ήταν ένα
καλό σημάδι το βιβλίο εκείνο για τις ικανότητες και τις δυ-
νάμεις του συγγραφέα, που σήμερα μας δίνει ένα ακόμη
αξιοπρόσε κτο δείγμα της δουλειάς του. Η ροπή του Ιωα-

κείμ προς το παράλογο και την ονειρική αφήγηση φαινόταν
αρκετά στην «Πο ταμούλα-, τώρα, όμως, τείνει να μετατρα-
πεί σε καθεστώς, δίχως, ευτυχώς, να εκπίπτει σε μανιέρα.
Όλα τα διηγήματα που περιλαμβά νονται στον «Τάφο του
Ελληνα» βασίζο νται στην ίδια μέθοδο: στην αρχή έχουμε
ένα αμιγώς ρεαλιστικό περιβάλλον κι έναν αφη γητή οποίος
φροντίζει να βάζει σε λογική τά ξη τα λεγόμενα του, αφήνο-

ντας μας να πι στέψουμε ότι η ιστορία του θα έχει μια κατ’
επαγωγήν, αυστηρά καθορισμένη έκβαση. Προχωρώντας,
η τυπική αυτή οργάνωση διασαλεύεται και ο ειρμός σπάει:
ο αφηγητής, που ταυτίζεται πάντα με τον κεντρικό ήρωα,
πέφτει σε μια κατάσταση παραίσθησης ή ονείρου και ζει τα
πράγματα μ’ έναν τρόπο ο οποίος σβήνει τις καθαρές γραμ-
μές και κα ταργεί κάθε σαφές όριο, για να δημιουργήσει
ένα είδος διαρκούς «ρευστού», μιαν υπερκεί μενη ή υπόγεια
πραγματικότητα, βγαλμένη από το χώρο της φα ντασίας και

του υποσυνείδητου. Στη διάρκεια αυτής της πορείας οι πιο
παράξενες και μαγικές εικό νες έρχονται να πάρουν θέση
και να ενσωματωθούν στα δρώμενα: γυναίκες που κρύβο-
νται πίσω από πυκνές φυλλωσιές σε αρκαδικού τύπου το-
πία, λουλούδια που μετα μορφώνονται σε αντικείμενα, κά-
μποι που καταλήγουν σε αδιάβα τα βράχια, άνθρωποι που
ανοί γουν τα χέρια τους και πετάνε, πρόσωπα που αλλάζουν

εν ριπή οφθαλμού μορφή και σώμα. Ο Ιω ακείμ γράφει με
μικρές, κοφτές φράσεις, κρατάει πάντα, χαμηλό τον τόνο
της φωνής του, αποφεύγει τις πολλές ή τις εκτενείς περι-
γραφές, μας βάζει σχεδόν απροειδοποίητα στον περίεργο
και αντιθετικό κόσμο του. Το στοιχείο αυτής της αθόρυβης
έκπληξης είναι ένα από τα με γαλύτερα πλεονεκτήματα της

13