Page 20 - ioakim_ebook

Θυμάμαι τον ...ΒΑΣΙΛΗ ΙΩΑΚΕΙΜ

των ρυθμικών τους μοτίβων. Στην τωρινή συλλογή, τον
«Τάφο του Ελληνα», όπου αρκετά από τα είκοσι διη γήματα
είναι αρμυρισμένα από τη θάλασ σα, που ο συγγραφέας τη
γεύτηκε σαν aσυρματιστής, ο Βασίλης Ιωακείμ πολιορκεί

και εκμεταλλεύεται πάλι και πάλι έναν άλ λον κοινό τόπο
της γραπτής και προφορι κής παράδοσης: τον νόστο. Και
μάλιστα ο νόστος αυτός εκτίθεται σχεδόν πάντοτε α ποτυχ-
ημένος, ανολοκλήρωτος, ματαιωμέ νος ή πικρός, ώστε να

νομιμοποιείται έτσι η νέα εκκίνηση, το νέο ταξίδι. «Χάθηκα
στα βάθη της θάλασσας» τελειώνει το διή γημα «Οδός Ιω-
νίας». «Ήξερα πως δεν θα ξαναγυρίσω» τελειώνει η «Φυ-
λακή». «Και συνεχίζουμε στο δρόμο. Κι ούτε που ξέρω πού
πάμε» περατούται το «Κέλβιν και Μάλβιν: Η νέα δύναμη».

Η πορεία, η ανθρωπογνωστική πορεία, είναι ατέρμονη,
όπως δηλώνεται και στον τίτλο ενός διηγήματος. Είναι μια
πορεία όπου το «έξω» δεν είναι παρά πρόσχημα. Στο δικό
μου αυτί, λογοτεχνικότερος α κούγεται ο λιγότερο εκλο-

γοτεχνισμένος Ιωακείμ, ο μετριοπαθέστερα θιασώτης του
αλληγορικού λόγου. Η γραφή του αποδίδει πλουσιότερη
και την εικόνα και τη σκέψη όταν εμπιστεύεται την ίδια της
τη φρεσκά δα και την ευχέρειά της να εισέρχεται με αθω-

ότητα σε πράγματα μαγικά και παράδο ξα, όταν γίνεται κο-
φτή και λαχανιαστή, και όταν χρησιμοποιεί συγκρατημένα
τα στολί σματα και συγκρατημένα επίσης στοιχηματίζει στις
αναγωγές και στις συμβολιστικές συνυποδηλώσεις.

16