Page 56 - mag_21
P. 56
OI ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ
ΓΡΑΦΟΥΝ...
Για χρόνια χτένιζε τη μητέρα μου μια παράξενη κομμώτρια
που ερχόταν στο σπίτι μας, η κυρία Κατερίνα.
εσόκοπη, ανύπαντρη, χωρίς στε- πήγα, με τον καιρό έγινε παράδοση κάθε
νούς συγγενείς, ζούσε μόνη σ’ ένα παραμονή Χριστουγέννων να την επισκέ-
Μδυάρι στην πάνω πόλη. Δεν είχα πτομαι για να της ψάλλω τα κάλαντα. Ήταν
56 ξανασυναντήσει πιο παγερό άνθρωπο. Λι- η μοναδική μέρα του έτους που πήγαινα στο
γομίλητη και τυπική σαν συμβολαιογράφος, δικό της σπίτι. Πόσο ανυπόμονα την περί-
διεκπεραίωνε την αποστολή της και μετά μενε! Θα πίστευε κανείς ότι ζούσε γι’ αυτήν
εξαφανιζόταν αθόρυβα λες και δεν υπήρξε – τόση ήταν η λαχτάρα της. Καθώς δεν είχε
ποτέ. κανέναν να την επισκεφθεί, στόλιζε το σαλό-
Περιέργως, έδειχνε να με συμπαθεί και νι της γιορτινά κι έφτιαχνε ένα σωρό γλυκί-
καμιά φορά, τσιμπώντας μου τρυφερά το σματα αποκλειστικά για μένα. Με υποδεχό-
μάγουλο, τραβούσε μια λοξή ψαλιδιά στις ταν πάντα με τιμές πριγκιπικές και αφού της
μακριές αφέλειές μου. Τι άραγε να την είχε τραγουδούσα τα κάλαντα καμπανίζοντας το
διπλοκλειδώσει μες στον εαυτό της; Συχνά τριγωνάκι μου, με γέμιζε γλυκά φιλιά και με
αναρωτήθηκα, μα όσο κι αν τη ρώτησα αρ- φίλευε γλυκά. Κι επειδή γνώριζε ότι έπρεπε
γότερα, όταν ενηλικιώθηκα και σχετιστή- να τα κελαηδήσω ακόμα σε κάμποσους συγ-
καμε κάπως, ποτέ δεν έλαβα ουσιαστική γενείς κι ότι εγώ βιαζόμουν να ξεμπερδέψω
απάντηση. Όπως, ποτέ δεν κατανόησα τους με τα κάλαντα για να παίξω με τους φίλους
λόγους για τους οποίους αυτή η καταθλιπτι- μου, προκειμένου να παρατείνει την παρου-
κή συμβολαιογράφος μεταμορφωνόταν σ’ σία μου, μου έλεγε του κόσμου τ’ ανέκδοτα.
ευτυχισμένη κληρονόμο τη χριστουγεννιά- Ανέκδοτα πρωτάκουστα, ευφάνταστα, ξε-
τικη περίοδο. Με το που ξεμύτιζε ο Δεκέμ- καρδιστικά. Ποιο πονηρούλι ξωτικό της τα
βρης, ξαφνικά άρχιζε να φλυαρεί εύθυμα, ‘χε ψιθυρίσει όλα αυτά; Το πόσο έχω γελά-
να μπαινοβγαίνει στα καταστήματα, να μην σει στο χριστουγεννιάτικο δυάρι της κυρίας
ντρέπεται να περιστρέφεται στα καρουζέλ, Κατερίνας, δεν περιγράφεται! Χωμένος σε
να μοιράζει αφειδώλευτα δώρα κι ευχές. μια παλιά πολυθρόνα, παρακολουθώντας
Παρότι δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πρωτο- με μάτια διάπλατα τις γκριμάτσες που συ-
