Page 33 - mag_123
P. 33
του Ειρηναίου Μαράκη
https://aristeros-sxoliasmos.blogspot.com/2025/10/blog-post.html
μενο που αργότερα προσχώρησε το ίδιο τραύμα. Η Μεταπολίτευση
στον εκσυγχρονισμό της εποχής παραμένει το άλυτο αίνιγμα της
Σημίτη και αργότερα, στην υπερά- Αριστεράς. Τουλάχιστον μιας συ-
σπιση της (ακρο)δεξιάς πολιτικής γκεκριμένης εκδοχής της Αριστε-
της Νέας Δημοκρατίας. ράς, της ρεφορμιστικής. Ήταν νίκη
Η Αριστερά, μπροστά σε αυτό, ή ήττα; Ήταν το άνοιγμα μιας επο-
δείχνει μια δυσανεξία απέναντι χής ελευθερίας ή η αρχή της απο-
στη φθορά. Δεν μπορεί να δεχτεί νεύρωσης; Ο Σαββόπουλος, με τη
ότι ο χρόνος διαβρώνει όχι μόνο ζωή και την τέχνη του, συμπύκνω-
τα σώματα αλλά και τα σύμβολα. σε αυτή τη σύγχυση. Ο ίδιος που
Ο Σαββόπουλος υπήρξε φορέας τραγουδούσε το «Ζεϊμπέκικο» και
μιας πίστης που κάποτε φαινόταν τη «Δημοσθένους Λέξις» έγινε αρ-
αυτονόητη: ότι η τέχνη μπορεί να γότερα ο εκφωνητής του «Ας κρα-
αλλάξει τον κόσμο. Όταν αυτή η τήσουν οι χοροί», ο μεταφραστής
πίστη διαψεύστηκε, ο καλλιτέχνης της αντίστασης σε πανηγυρική
βρέθηκε μετέωρος. Δεν μπορούσε ενότητα. Η μουσική του κουβαλά 33
να επιστρέψει στους παλιούς συ- το φορτίο μιας εποχής που πέρασε
ντρόφους, ούτε να ενταχθεί πλή- από την πείνα στην αφθονία, από
ρως στους νέους θαυμαστές του. το πάθος στην ειρωνεία, από τον
Κι εκεί, στη μοναξιά του, αντικα- αγώνα στην ανάμνηση. Και αν σή-
τοπτρίστηκε η δική μας συλλογική μερα η Αριστερά και οι άνθρωποι
αποτυχία. Η Αριστερά αντέδρασε της - όχι όλοι, το τονίζω - αντιδρούν
με ειρωνεία, απαξίωση, άρνηση, με πανικό, είναι γιατί βλέπουν σε
όχι γιατί μισούσε τον Σαββόπου- αυτό το πέρασμα το δικό τους πρό-
λο, αλλά γιατί μισούσε μέσα του σωπο, το πέρασμα από τη νεότητα
εκείνο το κομμάτι της που αστικό- στην ωριμότητα, από τη βεβαιότη-
ποιήθηκε, που κουράστηκε, που τα στην αμφιβολία.
αναζήτησε τη θαλπωρή της κανο- Η Δεξιά, από την άλλη, δεν έμει-
νικότητας. Κάθε επιτίμηση προς νε ανεπηρέαστη από τον θάνατο
τον νεκρό ήταν, βαθιά μέσα της, του Σαββόπουλου. Ενώ η Αριστε-
μια αυτοκριτική που δεν τολμούσε ρά βυθίστηκε στην ενοχή για την
να ειπωθεί. απώλεια ενός συμβόλου, η Δεξιά
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά είδε μια ευκαιρία να το οικειοποι-
που φεύγει ένας δημιουργός της ηθεί, να το μετατρέψει σε εθνικό
γενιάς του, η κοινωνία ξανανοίγει εικόνισμα. Όμως, όπως η Αριστε-
