Page 92 - mag_120
P. 92
micro STORIES
Η Κιάρα δια της όταν έβγαινε στα χώματα ούτε
χτενιζόταν τόσο επιμελώς ώστε να μη
μαδάει. Και οι άσπρες τρίχες της είχαν
την ιδιότητα να κολλάνε πολύ καλά σ’
Όπως έχω γράψει αρκετές φορές, δεν ένα σκούρο παντελόνι ή πουλόβερ.
έχουμε κατοικίδιο μέσα στο σπίτι μας. Η Κιάρα λοιπόν ήταν κάτι σαν ανίψι.
Προτιμάμε να ασχολούμαστε -όσο Μόνο που δεν μιλούσε ούτε διάβαζε
μας το επιτρέπουν- με τα αδέσποτα για να της πηγαίνουμε ένα βιβλίο σαν
της γειτονιάς. Είναι όμως κάποια ζώα δώρο ή να της λέμε παραμύθια για να
που, εμένα τουλάχιστον, με έχουν ση- ησυχάζει.
μαδέψει. Αρκετά από την παιδική μου Αυτό το σημείωμα δεν απευθύνεται
ηλικία, μερικά αργότερα -κάποια τα σε «ανθρώπους» που βάζουν φόλες ή
θυμάται και η γυναίκα μου και μάλιστα κακομεταχειρίζονται τα «ζώα».
καβγαδίζουμε συχνά για τον ποιον από Γιατί τέτοιου είδους «άνθρωποι» ποτέ
τους δυο μας αγαπούσαν περισσότε- δεν θα μπορέσουν να χαρούν και να
92 ρο- και κάποια αφού είχα μεγαλώσει εκτιμήσουν το βλέμμα, το χάδι και την
αρκετά. αγάπη ενός ζώου.
Ένα από αυτά ήταν η Κιάρα. Ένα μεγά-
λο, άσπρο, όμορφο θηλυκό λυκόσκυ- Το «ποίημα» που είχα γράψει για την
λο που περισσότερο με γλυκόσκυλο Κιάρα, όταν μάθαμε ότι βρέθηκε νεκρή
έμοιαζε. Ζούσε σ’ ένα σπίτι μαζί με τη στον δρόμο -πιθανότατα από φόλα- το
Μ., τον Μ. και τον γιο τους τον Β. , κα- είχα για χαμένο εδώ και χρόνια.
λών φίλων σπίτι. Το είχα δώσει τότε τυπωμένο στους
Όποτε πηγαίναμε με τη γυναίκα μου φίλους μας που είχαν την Κιάρα στο
εκεί, μας υποδεχόταν σαν συγγενείς σπίτι τους και η απώλειά της τους είχε
της. στοιχίσει πολύ.
Αυτό σημαίνει ότι μας ορμούσε με Σε κάποια τακτοποίηση στο σπίτι βρή-
χαρά, μας έγλειφε, σηκωνόταν όρθια κα ένα αντίτυπο και αποφάσισα να το
για να μας αγκαλιάσει και έκανε ότι «διασώσω».
μπορεί να κάνει ένα μεγάλο σκυλί για Όχι τόσο για το στιχούργημά μου αλλά
να δείξει την αγάπη του. Σε σημείο που, επειδή η Κιάρα είναι μια καλή ανάμνη-
όποτε πηγαίναμε στο σπίτι των φίλων ση και με βοηθάει να ξαναμετράω τις
μας, αποφεύγαμε να φοράμε ρούχα αξίες μου και τις αρχές μου για το πα-
απ’ αυτά που λέμε «καλά», γιατί κινδύ- ρόν και το μέλλον.
νευαν από τα χάδια και τις αγκαλιές της Κι όχι μόνο το δικό μου παρόν και μέλ-
Κιάρας. Που δεν έπλενε πάντα τα πό- λον.
