Page 96 - mag_120
P. 96

της Αργυρώς - Μαρίας Βενιού


                    Επιστροφή στη Φύση,

          Μέσα από τα Μάτια ενός Σκύλου




               Γιατί ο σκύλος δεν προσποιείται.                      ανθρώπινους όρους.

               Δεν προσπαθεί να είναι “καλός”.                       Υπάρχει ανάγκη, έκφραση, εκτόνω-
               Δεν ανησυχεί μήπως ενοχλήσει                          ση, αποκατάσταση της ισορροπίας.
               όταν φοβάται και γαβγίσει.                            Στη φύση, τίποτα  δεν καταπιέζεται

               Δεν συγκρατεί την παρόρμησή του                       για πολύ.  Ό,τι συσσωρεύεται, εκ-
               όταν κάτι τον συνεπαίρνει.                            φράζεται. Ό,τι πιέζεται, βρίσκει δι-

               Δεν έχει ανάγκη να εξηγηθεί.                          έξοδο. Ό,τι έχει ανάγκη να ειπωθεί,
               Ζει σε επαφή με το σώμα του, με το                    λέγεται - μέσα από τη φωνή, την

               περιβάλλον, με το τώρα.                               κίνηση, την παρουσία.

               Εκφράζεται με καθαρότητα, ακόμη                       Αυτό κάνει και ο σκύλος.
               κι όταν αυτό δεν μας βολεύει.                         Και αυτό καλούμαστε κι εμείς να
               Και κάπου εκεί, ξεκινάει κάτι βαθύ-                   θυμηθούμε. Ότι κι εμείς, κάποτε,

               τερο.                                                 ξέραμε πώς να εκφραστούμε έτσι.
               Μας φέρνει αντιμέτωπους με πλευ-                      Πριν μάθουμε να το φοβόμαστε.

               ρές του εαυτού μας που δεν ξέραμε                     Όταν αρχίζουμε να βλέπουμε τη
   96          ότι υπάρχουν ακόμη - ή που είχαμε                     σχέση μας με τον σκύλο μας όχι σαν
               φροντίσει να ξεχάσουμε.                               πεδίο ελέγχου ή υπακοής, αλλά σαν

               Μπορεί να νιώθουμε ντροπή όταν ο                      ζωντανό σύστημα επικοινωνίας και
                                                                     ανταλλαγής, τότε συμβαίνει κάτι δι-
               σκύλος μας γαβγίζει στους άλλους.                     αφορετικό. Αντί να προσπαθούμε να

               Μπορεί να μας πιάνει εκνευρισμός                      αλλάξουμε τη συμπεριφορά του, αρ-
               όταν δεν ακούει.                                      χίζουμε να παρατηρούμε τι προσπα-
               Ή άγχος όταν δεν μπορούμε να τον                      θεί να πει. Αντί να τον κάνουμε να

               ελέγξουμε.                                            “ηρεμήσει”, τον βοηθάμε να εκτο-
               Όχι γιατί μας φταίει εκείνος. Αλλά                    νωθεί. Αντί να τον μαλώσουμε, τον

               γιατί, χωρίς  να το καταλάβουμε,                      ακούμε.
               ξύπνησε μέσα μας μια εσωτερική                        Και  κάθε  φορά  που  βοηθάμε  τον
               φωνή.                                                 σκύλο μας να βρει την ισορροπία

               Μια παλιά φωνή που μας έμαθε ότι                      του, κάτι ησυχάζει και μέσα μας.
               η ένταση είναι απειλή. Ότι η ελευ-                    Όχι μόνο γιατί γίναμε καλύτεροι κη-
               θερία πρέπει να έχει όρια. Ότι δεν                    δεμόνες, αλλά γιατί αγγίξαμε ένα πιο

               κάνει να ενοχλούμε.                                   γνήσιο κομμάτι του εαυτού μας.
               Όμως η φύση δεν λειτουργεί έτσι.                      Η βόλτα με τον σκύλο, αν την αφή-

               Η φύση δεν διαχωρίζει το καλό από                     σουμε να ξεδιπλωθεί χωρίς να την
               το κακό με βάση το αν είναι ευχά-                     πιέζουμε να μοιάζει με δική μας
               ριστο για τους άλλους.                                δραστηριότητα, γίνεται τελετουργία

               Δεν  υπάρχει  σωστό  και  λάθος  με                   επανασύνδεσης. Με τη γη, με τον
   91   92   93   94   95   96   97   98   99   100   101