Page 89 - mag_120
P. 89
της Mιμίκας Μαντά
ηση και αλήθεια. «Κανείς μας δεν αλλάζει από τη
«Το σκοτάδι πάντα επιστρέφει, Όλγα. μια στιγμή στην άλλη. Αλλά κάποια
Όπως και το φως. Είναι κύκλος. μέρα, χωρίς να το καταλάβεις, θα
Αντοχή δεν σημαίνει να μην φοβά- κοιτάξεις γύρω σου και θα δεις ότι
σαι ποτέ. Σημαίνει να ξέρεις πως να δεν είσαι πια η ίδια. Ούτε το σκοτά-
αντιμετωπίζεις τον φόβο, να τον κοι- δι μέσα σου θα είναι το ίδιο. Το φως
τάς και να του λες: «Σε ξέρω. Ξέρω δεν διώχνει τους φόβους μας. Μας
ότι θα φύγεις.» δίνει το κουράγιο να τους κουβαλά-
Η Όλγα δεν απάντησε. Δεν υπήρχε με και να περπατάμε –ίσως με άλ-
τίποτα να πει. Μονάχα έγειρε ελα- λον τρόπο.»
φρά το κεφάλι της, αφήνοντας τον Το κοριτσάκι που της είχε δώσει το
ήλιο να χαϊδέψει το πρόσωπό της. λουλούδι, πέρασε ξανά δίπλα τους
Για πρώτη φορά μετά από καιρό, δεν τρέχοντας. Τα γέλια του χάθηκαν
τράβηξε το βλέμμα της από το φως. μέσα στον αέρα, σαν να τραβούσαν
Δεν το απέφυγε. μαζί τους και λίγη από τη βαριά σιω- 89
Η Μαρίκα άπλωσε το χέρι της και πή του κόσμου.
έδειξε τον κήπο. Η Όλγα το κοίταξε και ακολούθησε
«Ο κόσμος δεν σταματά για τον δικό με το βλέμμα το μικρό του βήμα, που
μας πόνο. Ούτε για τη δική μας χαρά. δεν φοβόταν ούτε το χώμα, ούτε τις
Συνεχίζει. Αυτό είναι το πιο σκληρό σκιές.
και το πιο τρυφερό ταυτόχρονα. Η Ένα αδύναμο, σχεδόν αδιόρατο χα-
ζωή, Όλγα, είναι από μόνη της μια μόγελο χαράχτηκε στα χείλη της.
πράξη αντοχής. Και το φως είναι ο Ίσως για πρώτη φορά μετά από πολύ
σύμμαχός της. Κάθε πρωί, ανεξάρ- καιρό.
τητα από το τι συνέβη τη νύχτα, ο Η Μαρίκα δεν είπε τίποτα άλλο. Δεν
ήλιος επιστρέφει. Το μόνο που έχεις χρειαζόταν.
να κάνεις... είναι να μην κλείσεις για Το φως έπεφτε πάνω τους, σιωπη-
πάντα τις κουρτίνες.» λά αλλά σταθερά. Σαν υπενθύμιση
Η Όλγα άκουγε χωρίς να κουνιέται. πως η ζωή υπάρχει ακόμα, και πως
Μα μέσα της κάτι, σαν μικρό σπίρτο, η ελπίδα δεν φωνάζει πάντα δυνα-
άναβε δειλά. τά. Μερικές φορές απλώς... στέκεται
«Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω.» δίπλα σου, μέχρι να νιώσεις έτοιμη
Η Μαρία γέλασε σιγανά. να την δεις.
