Page 55 - mag113
P. 55
της Νάγιας Ζάχαρη
τη μεταφορά της πρωτεύουσας στην δε διασώζεται απολύτως τίποτα! Δεν
Αθήνα, τρία χρόνια αργότερα, το 1834, υπάρχει κάτι να θυμίζει την παλιά του
η οικογένεια Μπούκουρα πρόβλε- δόξα εκτός από τις οδικές πινακίδες,
ψε ότι η ζωή στις Σπέτσες, οι οποίες στο οικοδομικό τετράγωνο όπου κάπο-
συνδέονταν στενά με το Ναύπλιο, θα τε δέσποζε, που γράφουν «Πλατεία Θε-
ατονούσε. Πήρε, λοιπόν, την απόφαση άτρου». Όμως θέατρο πουθενά!...
να μετοικήσει στη νέα πρωτεύουσα "Τραγουδήστε βρε παιδιά
της Ελλάδας. Καθώς το νέο σπίτι τους και αν δεν έχουμε όλοι
στην Πλάκα απείχε σημαντικά από τη γεμάτο πορτοφόλι
θάλασσα, η επαγγελματική δραστηρι- έχουμε καλή καρδιά"
ότητα του καπετάν-Γιάννη προσαρμό-
στηκε στις νέες συνθήκες του κλεινού Μέσα σε αυτό το πρώτο θέατρο της
άστεως και γι'αυτό πούλησε ως και το Αθήνας η Ελένη ήρθε σε επαφή με τη
τελευταίο του καράβι. Τότε, λοιπόν, ο δραματική και λυρική τέχνη, αλλά και
αστός πλέον Ιωάννης Μπούκουρης, με τους ξένους, κυρίως ιταλικούς, πε-
όπως στο εξής τροποποίησε την κατά- ριοδεύοντες θιάσους. Μιλούσε εξαιρε- 55
ληξη του ονόματός του, για να μοιάζει τικά τρεις ξένες γλώσσες και άπταιστα
ελληνικά, μελέτησε πιάνο και τραγούδι.
πιο ελληνικό, αποφάσισε το 1844 να Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, οι πο-
αγοράσει το πρώτο λιθόκτιστο Θέατρο λίτες απαξίωναν την ενεργή συμμετοχή
των Αθηνών από τον Ιταλό Μπαζίλιο των Ελληνίδων σε θεατρικές παραστά-
Σανσόνι, κι έγινε ο πρώτος Έλληνας σεις, καθώς είχαν την πεποίθηση ότι οι
θεατρώνης. Το θέατρο διέγραψε μια «θεατρίνες» ήταν γυναίκες ελευθέρων
ένδοξη πορεία στην καλλιτεχνική ζωή ηθών! Η Ελένη, όμως, δε λογάριαζε
της Αθήνας και ανταγωνίστηκε σε ση- από τέτοιες κοινωνικές απαγορεύσεις
μαντικό βαθμό όλα τα θέατρα της επο- και καθωσπρεπισμούς. Λάτρευε το
χής του ως τα εγκαίνια του Δημοτικού «σανίδι» και εκτιμούσε τις λογής λο-
Θεάτρου της Αθήνας -ή Νέου Θεάτρου γής καλλιτέχνιδες που ανέβαιναν στη
Αθηνών- στην πλατεία Κοτζιά το 1888.
Αμύθητες περιουσίες χαρίστηκαν
στους καλλιτέχνες από τους ένθερ-
μους ακροατές, ενώ θρυλική έμεινε η
φράση «Ας πάει και το παλιάμπελο!»
για ένα αμπέλι που χαρίστηκε στη δι-
άσημη ντίβα του Θεάτρου Μπούκουρη
Rita Basso από έναν θαυμαστή της. Το
θέατρο κατεδαφίστηκε το 1897. Σήμερα
Το θέατρο Μπούκουρη!
