Page 51 - mag113

της Κατερίνας Γεμελιάρη

Οι δείκτες χορεύουν πάνω στα Ιπποκράτειο νοσοκομείο της Ατ-
νούμερα, η πόρτα ανοίγει και τικής μπορεί να στέκεται εκεί για

κλείνει, κάποιοι έφυγαν... κι όμως χρόνια, μπορεί τα λευκά μάρμαρα
ΕΣΥ ακόμα είσαι σε αυτή την που ντύνουν τις ατελείωτες σκά-

κρύα αίθουσα, κρατάς την ανάσα λες τους να έχουν χάσει την αίγλη
σου γιατί φοβάσαι μήπως έσβησε τους αλλά οι γιατροί και οι νοση-

η δική της πίσω από εκείνη την λευτές δίνουν τον καλύτερο τους
πόρτα και όχι δεν είσαι έτοιμη για εαυτό με όσα μέσα διαθέτουν και

αυτό το αντίο, ας μην λέμε ψέματα κάνουν μικρά ή μεγάλα θαύματα
και μεταξύ μας για αυτό το αντίο πίσω από τις κλειστές πόρτες!

δεν θα είσαι έτοιμη ποτέ!
Μανούλα μου δεν ξέρω αν έχω

Λίγα δευτερόλεπτα πριν η τρέλα γράψει ξανά για εσένα, δεν ξέρω
σου χτυπήσει κόκκινο ανοίγει η εάν είμαι η κόρη που ονειρευ-

πόρτα και την βλέπεις να σου λέει όσουν να έχεις, αν σε πίκρανα,
«μην τρομάζεις παιδί μου είμαι θέλω όμως να ξέρεις πως είμαι 51

καλά» και θες απλά να κρυφτείς περήφανη που είσαι εσύ η μητέ-
στην αγκαλιά της και να κλάψεις ρα μου, θέλω να ξέρεις πως σε

σαν μωρό... αλλά είναι ο ορός αγαπάω και σε ευχαριστώ που με
στη μέση και είναι τόσο μεγάλη μεγάλωσες με αγάπη, σεβασμό

η ανακούφιση που ακούς ξανά και ηθικές αξίες!
την φωνή της που πλημμυρίζουν

τα μάτια σου με δάκρυα, δάκρυα
που ανοίγουν αυλάκια πάνω στο

make up σου, αλλά δεν σε νοιάζει
τίποτα πια... παρά μόνο που κέρ-

δισες χρόνο μαζί της, που το αντίο
δεν θα ειπωθεί τώρα, που θα έρ-

θουν χαρές και λύπες και εκείνη
θα είναι εκεί να σε ακούσει!

Αν κάτι πρέπει να ζητάμε με σθέ-

νος από τα σύγχρονα κράτη είναι
ένα ισχυρό ΕΣΥ, ικανό να θερα-

πεύσει τους ανθρώπους μας! Το