Page 56 - mag_106
P. 56

ΒΙΒΛΙΟKΡΙΤΙΚΉ


                 ΑΠΌ ΜΌΥΣΙΚΉ


                                ΌΛΑ



               μα, ελεύθερη, καθώς εξελίσσεται στον                  Είμαστε στην αρχή μόλις της ποιητικής
               άναρχο, χωρίς όχθες χρόνο. Μοιάζουν                   συλλογής και όλα έχουν ήδη τεθεί, με

               όμως όλα αυτά με ορισμό του έργου                     την ίδια συνεπή διαύγεια που προσφέ-
               Τέχνης...                                             ρει "Ο δρόμος για το πορφυρό ρήμα

               Διότι δεν θα σήμαιναν τόσα, αλήθεια,                  της αυγής", στο ομώνυμο σονέτο. Με
                                                                     καρδιά  ακμαία,  συνείδηση  ακαριαία,
               «Η θερισμένη στην ώρα της σίκαλη                      τον γεννήτορα όμως χρόνο σε μόνιμη

               το άγριο κανναβούρι                                   παλινδρόμηση, στον πολύτροπο ρυθμό

               μια βελανιδιά στην άκρη του θέρους»                   ενός  άτακτου εκκρεμούς, ο  Γιώργος
                                                                     Βέης διευκρινίζει, διά μιας, την ποιη-
               παρά μόνο γιατί                                       τική "φύση των πραγμάτων" και θέτει,

                                                                     από το πρώτο κιόλας ποίημα, με περίσ-
               «Τα βλέπω ξανά όλα αυτά                               σειαν  ευκρίνειας τους όρους του.

               αλλά εσύ πού ακριβώς να είσαι τώρα
               πια                                                   «Για τα καλοκαίρια που έρχονται

               και πώς να δέσουν άραγε όλα μαζί                      για όσα μας υπόσχονται από τώρα
   56
               που μάθαμε ώς σήμερα με τόσο κόπο                     και μας φτιάχνουν τη μέρα
               με όσα μας περιμένουν από αύριο».                     δεν χρειάζεται να περιμένουμε

                                                                     .............................
               συνομιλούν με το θερμό, παράξενα

               οδυνηρό συναίσθημα του «Επαναπα-                      ας μείνουμε βαθιά μέσα
               τρισμού», όπως μας επισημαίνει στον                   στο βλέμμα το συντροφικό

               τίτλο του το ποίημα. Άξαφνα, η βελα-                  γιατί απλούστατα εκεί
               νιδιά στην άκρη του θέρους υφίσταται,                 με υπομονή
               αδιαμαρτύρητα, τις συνέπειες του ίδιου                με πίστη ακλόνητη

               του ποιητικού της βλέμματος, το σημαι-                μας περιμένουν όλα τα καλοκαίρια
               νόμενο μετατοπίζεται εντός της ακλό-

               νητης εικονοποιίας του, συντίθεται πια                από δω και πέρα».
               όχι από μοναξιά αλλά από βίωμα μυστι-                 Αυτό υποτίθεται ότι διατείνομαι, από την
               κό. Ή, μήπως, από καθαρή μουσική;                     πρώτη παράγραφο: Θα μπορούσε να εί-



               «μια βελανιδιά στην άκρη του θέρους                   ναι ένα ποίημα από τη νεανική συλλογή
               ή μήπως από μουσική όλα»                              Ο Δράκος του Μεσημεριού, για παρά-
                                                                     δειγμα; Ναι, θα μπορούσε. Όχι, δεν θα
               Σχεδόν άρρητη, ανεπίλυτη εικόνα δί-                   μπορούσε.

               χως έκβαση, καθότι ανοιχτή στο διηνε-                 Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για
               κές.                                                  ένα νεανικό ποίημα αλλά για ένα ποί-
   51   52   53   54   55   56   57   58   59   60   61