Page 58 - mag_106
P. 58

ΒΙΒΛΙΟKΡΙΤΙΚΉ

                 ΑΠΌ ΜΌΥΣΙΚΉ


                                ΌΛΑ




               κή σκηνή, η αναζήτηση, η ενότητα.                     που είχε σηκώσει ο δαίμονας

               Ιδού λοιπόν το εργαστήριο της Τέχνης,                 της επιθυμίας
               ολάκερο, ανεξάντλητο σε κάθε ένα από                  .............................

               τα ξεχωριστά σημεία του, γιατί κάθε ένα               για τη δική μας την αλήθεια
               από αυτά αποτελεί τη μύηση σ' έναν κό-                την κρυφή

               σμο ο οποίος επινοεί τον εαυτό του ανά
               πάσα στιγμή, καθώς επιχειρεί να συνο-                 που υποψιάζεται όμως
               μιλήσει με τα υπόλοιπα σημεία. Μέχρι                  ότι μπορεί να είναι το ψεύδος

               την τελική επανένωση... Μα όλα αυτά,                  η απάτη μιας ολόκληρης ζωής».
               όπως το είχαμε υποψιαστεί ήδη, με μια

               μόνον άλλη, σχεδόν ομόλογη λέξη, εί-                  Όπως παρόμοια, σε παλαιότερο ποίη-
                                                                     μα, από το Για Ένα Πιάτο Χόρτα:
               ναι: η Ζωή.

                                                                     «Η φωτιά δεν θα σβήσει
               Τίποτα όμως δεν είναι χωρίς κίνδυνο,

               γιατί  σε  στιγμές  η  ζωή  είναι  σε  θέση           ο κόσμος δεν σώνεται
               άμυνας, και τότε τα μόνα όπλα είναι η                 παραμένει στην επιθυμία».
   58
               κατανόηση και η αλληλεγγύη, όπως
               σημειώνει «Το Τετράδιο Του Καιρού»:
                                                                                   ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
               «οι κορμοράνοι με τα καψαλισμένα                              ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΧΟΡΤΑ

               φτερά                                                            ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΥΨΙΛΟΝ

               που πρόλαβαν την τελευταία

               κυριολεκτικά στιγμή

               να πετάξουν ώς εδώ, να με βρουν
               που σώθηκα μέσα στο όνειρο».


               Αλλά και τίποτα επίσης δεν γίνεται μόνο

               του, γιατί τίποτα δεν νοείται ως εξ αρ-
               χής δεδομένο. Αρκεί μια αστόχαστη

               επιθυμία για να συσκοτίσει τα πάντα,
               όταν  απουσιάζει  η  αίσθηση  της  ιερής
               συνοχής.



               «Κάποια στιγμή το απομεσήμερο

               έγειρα προς τη μεριά των πεύκων
               δεν σε καλοείδα μέσα σε τόση σκόνη
   53   54   55   56   57   58   59   60   61   62   63