Page 55 - mag_011
P. 55
ΜΕΣΟΣ ΠΟΛΊΤΗΣ*
του Θανάση Χαβαλέ
O Neo του σπηλαίου και ο Γλαύκων του Matrix...
– Βλέπω, είπε. μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε
– Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις
ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε σκιές τους, τι νομίζεις πως θ’ απαντούσε αυτός,
είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, κα- αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυα-
θώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον
ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα και πως έχει στραφεί προς όντα που πραγμα-
με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, τικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του
από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν,
και άλλοι μένουν σιωπηλοί. ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν’
– Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδο- αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ’ απορού-
ξους συνάμα δεσμώτες, είπε. σε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε
– Μα είναι όμοιοι με μας, είπα εγώ και πρώτα και ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δεί-
χνουν;
κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο
από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους – Και πολύ μάλιστα, είπε.
που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημι- – Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το
ουργεί η φωτιά, και που αντανακλούν ακριβώς ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και
απέναντί τους στον τοίχο της σπηλιάς; δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ’ εκείνα που
– Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι ανα- μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκεί-
γκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους να στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από 55
εφ’ όρου ζωής; αυτά που του δείχνουν;
– Κι από αυτά που μεταφέρονται; Δεν θα έχουν – Έτσι, είπε.
δει ακριβώς το ίδιο; – Και αν, είπα εγώ, τον τραβούσε κανείς με τη
– Τι άλλο; βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχα-
λο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον
– Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέ-
τους, δεν νομίζεις πως σ’ αυτά που βλέπουν φερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον
θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα
δίνουν; πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και
– Αναγκαστικά. δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα
– Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελ- απ’ αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;
νε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά – Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά,
που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, είπε.
νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που – Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συ-
μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά; νηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που
– Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε. είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ
– Και σε κάθε περίπτωση, είπα εγώ, αυτοί δεν θα εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ’
θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδω-
σκιές των αντικειμένων. λα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων,
– Απόλυτη ανάγκη, είπε. και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ’
– Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο
είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα
τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και
από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον
συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, ήλιο και το ηλιόφως.
που θα λυνόταν κάποιος και θ’ αναγκαζόταν
ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρί- – Πως όχι;
σει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι – Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο,
όλ’ αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια
